Του Καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου
Μοναξιά!… Φοβερό συναίσθημα, μια άβυσσος όπου πέφτουν και χάνονται αμέτρητοι συνάνθρωποί μας όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Υφήλιο αλλά θα γεννηθεί το ερχόμενο Σαββατοκύριακο μετά την Μεγάλη Εβδομάδα των παθών πάλι, όπως κάθε χρόνο, με την συμβολική ΑΝΑΣΤΑΣΗ του Θεανθρώπου η ΕΛΠΙΔΑ για καλύτερες μέρες..
Δυστυχώς, όμως, συνεχίζεται ο αιματηρός Ρώσο-Ουκρανικός πόλεμος ανάμεσα σε δύο Χριστιανικούς Λαούς και οι σφαγές στη Γάζα…
Μοναξιά!…Κατάρα ή ευλογία για το ανθρώπινο γένος γενικά και εμάς τους νέο-Έλληνες ειδικά; Σίγουρα μέσα στα σύγχρονα, πολύβουα, πολυπρόσωπα και απρόσωπα ελληνικά αστικά κέντρα, η μοναξιά έχει διογκωθεί σε προβληματικά επίπεδα, έχει ενταθεί πλέον σε επίπεδο καθημερινής απελπισίας.
Ζούμε σε κακόγουστες πολυκατοικίες όπου αγοράσαμε διαμερίσματα ακριβά και τώρα με τις τιμές σε δυσθεώρητα ύψη οι νέοι αδυνατούν να πληρώσουν ενοίκιο και έγινε όνειρο θερινής νυκτός η αγορά ακόμη και μιας γκαρσονιέρας…
Τα αγοράσαμε και τα πληρώνουμε ξανά με ΕΝΦΙΑ και πρόστιμα για αυθαιρεσίες και χαράτσια και πέρα από τις εθιμοτυπικές φιλοφρονήσεις και τα μικροπρεπή κουτσομπολιά αγνοούμε την ύπαρξη του συγκατοίκου σε σημείο ώστε να χρειάζεται να “μυρίσει” το πτώμα κάποιου άτυχου, μοναχικού γείτονά μας για να συνειδητοποιήσουμε εμείς οι υπόλοιποι ότι έκλεισε πια για αυτόν ή αυτήν, τραγικά, η αναπόφευκτη για όλους μας παρένθεση της ζωής!..
Μόνοι, ολομόναχοι, κατασιγάζοντας όπως-όπως τις έντονες, τις αδυσώπητες διαμαρτυρίες του «είναι» μας, τη λαχτάρα μας να ξεφύγουμε από το ανελέητο μαρτύριο της απομόνωσης, της μοναξιάς…
Παραγωγοί και παράγωγα, αίτια και αιτιατά ενός ψυχοκοινωνικού και πολιτικού – πολιτιστικού συστήματος με οικονομικές δομές που εδραιώνονται στον ατομισμό και τα συλλογικά ορμέμφυτα για “κέρδος” και για “δύναμη” και απολήγουν εξαντλημένες στην εδραίωση ενός αντικειμενικού κόσμου, μιας πραγματικότητας που επιβεβαιώνει την πανάρχαια αλήθεια, την απλή και συνάμα δυσβάστακτη διαπίστωση της αναπόφευκτης υπαρξιακής μας μοίρας- όχι του θανάτου-αλλά της μοναξιάς…
Εδώ χρειάζεται να διευκρινίσω ότι η μοναξιά έχει δύο όψεις: Η πρώτη ταυτίζεται με την υποκειμενική διαπίστωση κάθε ατόμου ότι είναι μόνος ή μόνη και η δεύτερη πηγάζει από την αποξένωση του ατόμου από τον ίδιο του τον εαυτό, στηρίζεται στην νευρωσική διαφοροποίηση, στην αποκοπή συναισθημάτων και διανόησης, αποτελεί «αγχωτική αντίδραση – φυγής» από την αλήθεια της ζωής, υποκειμενική διαστρέβλωση μιας αντικειμενικής πραγματικότητας.
Έτσι, ενώ η συνειδητοποίηση της πρώτης όψης της μοναξιάς αποτελεί μια βαθιά, υγιή, ανεξάντλητη πηγή ψυχολογικής και πνευματικής ενδυνάμωσης, η δεύτερη όψη της είναι σαφώς παθολογική.
Το άγχος της μοναξιάς που διαπιστωμένα διακατέχει πια εμάς τους Έλληνες επιδεινώνεται καθημερινά για άτομα όλων των ηλικιών και ιδιαίτερα της τρίτης που ζούνε μόνα αποτελώντας μια ακόμα πικρή ένδειξη της απώλειας της αυθεντικότητάς μας.
«Ο άνθρωπος φοβάται, τρέμει τη μοναξιά!…Η κυρίαρχη σκέψη σε κάθε φυλακισμένο, κάθε απομονωμένο, κάθε λεπρό, κάθε αμαρτωλό ή ασθενή είναι να έχει κάποιον που να μοιραστεί μαζί του τη μοίρα, το πεπρωμένο του» έχει γράψει σχετικά ο Balzac.
Και ο Αμερικανός ψυχολόγος Rollo May σημείωσε εμφαντικά ότι «ο αγώνας του ανθρώπου για την απόκτηση δύναμης φαίνεται ολοκάθαρα τώρα καθώς γίνεται κοινή συνείδηση η αλλοτρίωσή του από τη φύση, η ανελέητη αλλοτρίωσή του και από τον ίδιο του τον εαυτό…»
Η μοναξιά του δημιουργικού ατόμου, αυτή η σκόπιμη και θελημένη απομόνωση αναμφίβολα διαφέρει από την καταδικαστική απομόνωση του μέσου Έλληνα, της μέσης Ελληνίδας.
Στη μοίρα του καθένα μας, όμως, το «δόσιμο» σε ένα συνάνθρωπο ή μια ιδέα αποτελεί σημαντικό αντισταθμιστικό παράγοντα. Και από αυτήν την έννοια, το «δόσιμο», ξεκινά μια ολάκερη σειρά από ενέργειες που μπορούν, αναμφίβολα, να μειώσουν το σοκ της συνειδητοποίησης της μοναξιάς μας.
Οι συνάνθρωποί μας στην πολυκατοικία, στη γειτονιά, στο γραφείο, στο εργοστάσιο, στο πανεπιστήμιο, στο ορφανοτροφείο, στο γηροκομείο βασανίζονται κάθε λεπτό από το αίσθημα της μοναξιάς, από την ανθρώπινη καταδίκη σε απομόνωση.
Είμαστε, λοιπόν, εμείς οι Έλληνες, γιατί όχι ίσως όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη μας, καταδικασμένοι στη μοναξιά;
Όχι βέβαια!..
Το ερχόμενο Σάββατο της Ανάστασης και την Κυριακή του Πάσχα, ας σκύψουμε συμβολικά μέσα στην ψυχή μας και ας ψάξουμε προσεκτικά!..
Κάπου εκεί μέσα στα φυλλοκάρδια του απέραντου ελληνικού μας υποσυνείδητου και στα αρχέτυπα που χάνουν τις καταβολές τους στην ιστορία Πελασγών, Αχαιών, Δωριέων και Μακεδόνων υπάρχουν, πιστεύω, όλα τα απαραίτητα στοιχεία της σωτηρίας μας από την αρνητική μοναξιά, υπάρχει η δημιουργικότητα της ελληνικής ψυχοσύνθεσης…
Υπάρχει το εσώτερο μήνυμα της ΕΛΠΙΔΑΣ που κάθε χρόνο φέρνει δυναμικά στο προσκήνιο η συμβολική ΑΝΑΣΤΑΣΗ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού…
Φίλες και φίλοι αναγνώστες όλων των ηλικιών, ας φέρουμε και πάλι την ΕΛΠΙΔΑ στο ατομικό και συλλογικό συνειδητό επίπεδο μακριά από ιδεολογικό-πολιτικές αγκυλώσεις, και ας ενταχθούμε ξανά ως συν-Έλληνες και συνάνθρωποι στο ΕΜΕΙΣ γεφυρώνοντας έτσι την άβυσσο της μοναξιάς για τον Ελληνισμό και για την Ανθρωπότητα…
Οι σύγχρονες τάσεις της Παγκοσμιοποίησης και της μαρκετίστικης αντίληψης για τις ανθρώπινες σχέσεις, οι εμμονές στη συσσώρευση πλούτου και δύναμης εντάσσονται στην εσκεμμένα καλλιεργούμενη ψευδαίσθηση από τους οπαδούς της άκρατης, βάρβαρης και ανελέητης φιλελεύθερης οικονομίας ότι ο ΠΛΟΥΤΟΣ φέρνει την ΕΥΤΥΧΙΑ…
Ας αφήσουμε τους εγχώριους και διεθνείς «Σκρουτζ» στη μοναξιά του πλούτου τους, και ας τους πληροφορήσουμε, εάν δεν το ξέρουν ήδη πολύ καλά, ότι και αυτοί σαν τους «πλούσιους και επιτυχημένους» του Χόλυγουντ θα χρειασθεί σύντομα να «νοικιάζουν» φίλους για να γεμίζουν τα υπαρξιακά τους κενά…
Από βάθος καρδιάς αγαπητοί μου αναγνώστες και αναγνώστριες σας εύχομαι:
Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα 2025!…
