Βία στο σχολείο του Πλαταμώνα

Πάντοτε υπήρχε βία στην κοινωνία. Βία στην τηλεόραση, βία μεταξύ ανθρώπων, βία κρατικής μορφής, βία σε οικογένειες, βία σε σχολεία. Όταν όμως δεν υπάρχει το φρένο από κάπου, η βία μπορεί να συνεχίζεται και να μη μας κάνει πια εντύπωση. Μορφές της βίας μπορεί να είναι η λεκτική, η σωματική, η οικονομική, η αισθητική, η εξουσιαστική κλπ. Και σε κάθε μορφής βία υπάρχουν, βέβαια, εκείνοι που ασκούν τη βία και εκείνοι που υποφέρουν από αυτή τη βία. Υπάρχουν, λοιπόν, οι θύτες, υπάρχουν και τα θύματα.
Όταν όμως η βία και ο σχολικός εκφοβισμός ασκείται σε χώρο όπου υπάρχει, υποτίθεται, η έννοια της παιδείας και δεν αποτρέπεται και δεν τιμωρείται, αλλά και δεν διδάσκεται, στην πράξη, ο σεβασμός προς τον άλλον, τον όποιον άλλον, τότε αυτή η βία είναι δυνατόν να γεννήσει ένα κύμα βίας που κάποια στιγμή μπορεί να είναι και ανεξέλεγκτο.
Και βεβαίως, εάν κάποια παιδιά μένουν ατιμώρητα και αδίδαχτα, καθώς επίσης και εάν οι γονείς τέτοιων παιδιών δεν ειδοποιούνται προκειμένου να συμμορφωθούν τα παιδιά τους ή δεν θέλουν να συμμορφώσουν τα παιδιά τους, τότε αυτά τα παιδιά, βγαίνοντας αύριο στην κοινωνία, μπορεί να προβούν και σε χειρότερες πράξεις έως και να αποτελέσουν θλιβερή ή και τραγική είδηση ανά το πανελλήνιο. Διότι, όσο το παιδί είναι μικρό, είναι και το πρόβλημα μικρότερο και μπορούν οι γονείς και οι αρμόδιοι να το ελέγξουν. Εάν όμως το παιδί μεγαλώσει και δεν αλλάξει στάση ζωής (διότι στην παιδική του ηλικία δεν ενδιαφέρθηκε κανείς να το διδάξει), τότε το πρόβλημα μπορεί να γίνει και ανεξέλεγκτο.
Τι γίνεται όμως με τα θύματα; Τι γίνεται με τα παιδιά που δέχονται συνεχώς βία; Μεγαλώνουν με πληγές, κρυφές πληγές. Και άλλα απ’ αυτά μπορεί να υποφέρουν στη ζωή τους, άλλα απ’ αυτά τα παιδιά, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, είναι δυνατόν να γίνουν κι αυτά φορείς βίας, άλλα απ’ αυτά είναι δυνατόν με διάφορους τρόπους και υπό διάφορες συνθήκες να το ξεπεράσουν, άλλα όμως απ’ αυτά τα παιδιά μπορεί να φτάσουν μέχρι και την αυτοκτονία… Και υπάρχουν και τέτοια περιστατικά, κατά καιρούς, στις ειδήσεις.
Όλα αυτά, βέβαια, γράφονται εξαιτίας ενός συμβάντος, μάλλον σοβαρού, που επώνυμα έφερε στη δημοσιότητα ένας πατέρας από τον Πλαταμώνα. Πρόκειται για τον Παναγιώτη Κωτούλα, ο οποίος χθες έγραψε στο χρονολόγιό του τα εξής:

«Δημοτικό σχολείο Πλαταμώνα.
Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μια μορφή λεκτικής και σωματικής βίας από κάποια παιδιά προς άλλα παιδιά του ίδιου σχολείου.
Ένα παράδειγμα σήμερα το δικό μου παιδί πήγε στο σχολείο με νέο look (κούρεμα).
Στο διάλειμμα τα παιδιά του έκαναν πλάκα ρίχνοντάς του μια καρπαζιά όπως κάναμε όλοι μας σαν παιδιά όταν κουρευόμασταν.
Δυο συγκεκριμένα παιδιά μάλιστα ένα εκ των οποίων για πολλοστή φορά συνέχισαν για πολύ ώρα την πλάκα στριμώχνοντας το γιο μου σε μια γωνιά με αποτέλεσμα να του κοπή η ανάσα για λίγα δευτερόλεπτα.
Μία δασκάλα είδε το σκηνικό και αμέσως έτρεξε να τον πάρει αγκαλιά και να τον επαναφέρει σε ηρεμία.
Ενημέρωση για το θέμα αυτό δεν πήρα ποτέ από κανέναν δάσκαλο και ενημερώθηκα από αλλού.
Παρά πολλές φορές έχω καλέσει και τον διευθυντή και τους δασκάλους να επιβάλουν την τάξη και να σταματήσει επιτέλους όλο αυτό.
Σήμερα όμως η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο.
Πλέον θα απευθυνθώ προς πάσα κατεύθυνση για να σταματήσει επιτέλους η οποιαδήποτε μορφή βίας στο σχολείο πριν γίνει κάτι πολύ σοβαρότερο και χειρότερο από το σημερινό.
Ο καθένας ας αναλάβει την ευθύνη του»..