Κοινωνικό πολιτικό πιπεράτο του Καθηγητή Πιπερόπουλου
Στις τελευταίες δεκαετίες, όπως όλοι μπορούμε να διαπιστώσουμε εφόσον δούμε τα πράγματα με καλοπροαίρετη διάθεση απαλλαγμένη από μικροκομματικές σκοπιμότητες, συντελέστηκαν εδώ στο δικό μας ελληνικό χώρο θεμελιακές, καταλυτικές και αμετάκλητες αλλαγές τόσο στις συγκεκριμένες εμπειρίες ατόμων και ομάδων όσο και στα συστήματα αξιών και σε αυτά που οι επιστήμονες της συμπεριφοράς αποκαλούμε “πλαίσια αναφοράς”.
Στην ψυχοκοινωνική θεωρία φαινόμενα πραγμάτωσης κοινωνικής αλλαγής τέτοιων διαστάσεων έχουν και τις «παράπλευρες» απώλειες ατόμων και «ψυχών»!..
Κάθε γενιά έχει τις δικές της «χαμένες ψυχές» εκείνα τα άτομα που για το δικό τους λόγο έμειναν στο περιθώριο. Φοβάμαι ότι στη δική μας γενιά, και εδώ προσωπικά φρονώ ότι ένοχοι είμαστε πρώτα εμείς οι άνθρωποι του πνεύματος και των επιστημών, μοιάζει να χτίσαμε τις προϋποθέσεις ώστε πολλά από τα παιδιά μας, άτομα που ανήκουν σε αυτή την γενιά, να καταλήξουν στην κατηγορία «χαμένες ψυχές».
Και φοβάμαι επίσης ότι τα πράγματα θα χειροτερέψουν με την αυξανόμενη ένταση της επιδιωκόμενης από διεθνή Κέντρα ελέγχου της ατομικής και ομαδικής ανθρώπινης συμπεριφοράς μέσα από τις διαδικασίες της «παγκοσμιοποίησης» με την ενεργό συμμετοχή «διαμορφωτών της κοινής γνώμης» Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης και ΜΜΕ (Μέσων Μαζικού Εκμαυλισμού)
Ελπίζω να μη θεωρηθώ υπερβολικός καθώς σας καλώ να δούμε μαζί με νηφαλιότητα
Τον αφοσιωμένο μέχρι «χθες» μαρξιστή (όχι ‘δήθεν’ Κομμουνιστής) που είναι τώρα βέβαιος μόνο για την εγγενή αβεβαιότητα αυτών που μέχρι χθες θεωρούσε “δόγμα”…
Τον ορθόδοξο (όχι, βέβαια, αναμάρτητο) χριστιανό που διαπιστώνει ότι με ελλείψεις και παραλείψεις η πίστη του κλονίζεται…
Τον εργαζόμενο (εκείνον και εκείνη που ακόμη έχουν έμμισθη απασχόληση) να μη μπορεί να ξεχωρίσει πια τη συνάρτηση της άντλησης ικανοποίησης από τη δουλειά του και το πενιχρό “μηνιάτικο” που θυμίζει πλέον «χαρτζιλίκι» άλλων εποχών…
Τον επιστήμονα, τον άνθρωπο του πνεύματος (όχι απλά τον κάτοχο πανεπιστημιακών πτυχίων) να πείσθηκε ότι η αναζήτηση της αλήθειας είναι επικερδής όταν πάψει να είναι…επιστημονική και πνευματική και γίνει αντικείμενο “εμπορίας” ιδεών και δεξιοτήτων.
Διορθώστε με σας παρακαλώ εάν διαφωνείτε με την υποκειμενική μου αντίληψη ότι άνδρες, γυναίκες, παιδιά μοιάζει να έχουμε χάσει, αν όχι κάθε αίσθηση «ταυτότητας», τότε τουλάχιστον και σίγουρα ένα μεγάλο μέρος της συλλογικής και της ατομικής μας «ταυτότητας» ως μέλη του ΕΘΝΟΥΣ των Ελλήνων και της ελληνικής κοινωνίας.
Στην εποχή, τώρα πια των «Θεσμών» (διαδόχου κατάστασης της ιστορικής και ειλικρινά εύχομαι αλήστου μνήμης για όσα μας επέβαλε «τρόικας»), του φόβου της πτώχευσης που ήδη έχουμε ξεχάσει, της συνεχιζόμενης «κλοπής» του ονόματος της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ μετά την «συμφωνία των Πρεσπών» χωρίς ουσιαστικές εκ μέρους μας αντιδράσεις ακόμη, όπως μου λένε. και μετά τις διαπιστώσεις παραβίασης θεμελιακών όρων της εσκεμμένα έθεσα στον τίτλο μου ως ερωτηματικό το εάν την «έκλεψαν» ή την «δώσαμε» την «ταυτότητά» μας…
Στις προσωπικές μου εμπειρίες έχω πολλές φορές διαπιστώσει ότι όταν το άτομο διαθέτει μια λειτουργική αίσθηση «ταυτότητας» τότε μπορεί να ξεπεράσει και τις πλέον δύσκολες δοκιμασίες, εφόσον το γενικότερο «πλαίσιο αναφοράς» παραμένει σταθερό.
Εάν, όμως, εκλείψει η σταθερότητα του «πλαισίου αναφοράς», τότε μειώνεται επικίνδυνα και ίσως χάνεται και η συνοχή της ταυτότητάς μας…
Κανείς δεν μπορεί να ασκήσει πίεση παρά μόνο όταν “πατάει” κάπου σταθερά. Όσο και αν θέλω να βάλω τον ώμο μου στην άμαξα και να σπρώξω για να την απελευθερώσω από το βούρκο στον οποίο βούλιαξε, δεν θα το καταφέρω αν δεν υπάρχει σταθερό χώμα πάνω στο οποίο να πατήσω!..
Και δυστυχώς, σήμερα, στον ιστορικό και γοητευτικό ελληνικό χώρο αν υπάρχει κάτι εντυπωσιακά κοινό ανάμεσα στους ανθρώπους του πνεύματος και της βιοπάλης, στον μαρξιστή, τον χριστιανό, τον επιστήμονα, τον εργαζόμενο, τη νοικοκυρά και τη νεολαία μας, ανάμεσα στους πραγματικά και όχι λόγω «αυτοκόλλητης ετικέτας», προοδευτικούς ανθρώπους, είναι το κοινό παράπονο ότι δεν βρίσκουν κομμάτι «σταθερής γης» για να πατήσουν, να βάλουν τον ώμο στον τροχό και να σπρώξουμε ΜΑΖΙ προς τα μπροστά το ψυχοκοινωνικό και πολιτικό-οικονομικό μας όχημα, την ελληνική «άμαξα», που μοιάζει να έχει τελματωθεί επί σειρά δεκαετιών σε κυανές, πράσινες και πολύχρωμες και πολύμορφες λάσπες!..
Εδώ οι ενοχές των πολιτικών μας ανδρών και γυναικών είναι χωρίς καμία αμφιβολία μεγάλες, όπως εξίσου μεγάλες είναι και οι ευθύνες ημών των πολιτών, ανδρών και γυναικών που συνεχίζουμε να αποφεύγουμε να κοιτάξουμε κατάματα την πραγματικότητα φορώντας ακόμη μπλε, πράσινες και πολύχρωμες παρωπίδες …
Φιλοξενήθηκε εδώ στον φιλόξενο ιστότοπο το «αιχμηρό» άρθρο μου με τίτλο:
«Γιατί αρνούμεθα να κοιτάξουμε κατάματα την πραγματικότητα;»
Θα Κλείσω και θα το καταθέσω εντίμως και ας παρεξηγηθώ από κάποιους και κάποιες συναδέλφους Πανεπιστημιακούς «δασκάλους»:
Οι ενοχές ΟΛΩΝ ημών που η κοινωνία και οι ίδιοι αυτάρεσκα κατατάσσουμε τους εαυτούς μας στην πνευματική τάξη του τόπου ως «διανοούμενοι» είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δυστυχώς, τεράστιες!..
