Του Περικλή Χατζηγιάννη
Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, εκατόν πέντε χρόνια πριν, αποτελεί μια από τις στυγερές και αποτρόπαιες πράξεις στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Τριακόσιες πενήντα τρεις χιλιάδες ψυχές είναι ο αριθμός των θυμάτων της Γενοκτονίας. Την κτηνωδία των νεότουρκων και των συμμάχων τους συμπληρώνουν οι εκτοπισμοί, οι κάθε είδους βιαιοπραγίες, οι βιασμοί και το παιδομάζωμα.
Η 19η Μαΐου δικαίως αποτελεί την ημέρα Μνήμης για τα θύματα της Γενοκτονίας, Την τίμησε έστω αργά η Ελληνική πολιτεία, κατόπιν εισήγησης του τότε Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου και με τη Βουλή των Ελλήνων, το έτος 1994, να προχωρά στην αναγνώριση της Γενοκτονίας, ψηφίζοντας και αναγνωρίζοντας την 19η Μαΐου ως την «Ημέρα Μνήμης για την Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο»
Ασφαλώς ιστορική αναγκαιότητα.
Επειδή οι θύμισες για ένα λαό αποτελούν επιτακτική ανάγκη για να συνεχίσει να πορεύεται, οφείλουμε να μην ξεχνούμε.
Έτσι όπως ορθά επισημαίνει ο Νομπελίστας μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης, ότι «Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και το αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον.»
Είναι αξιοζήλευτο και άξιο σχολιασμού, ότι αντικρύσαμε σε μπαλκόνια της Κατερίνης αναρτημένο το πολεμικό λάβαρο των πολεμιστών του Πόντου, ως ένδειξη σεβασμού Κατερινιωτών στη μνήμη των αδικοχαμένων Ελλήνων των αλησμόνητων πατρίδων. Το λάβαρο, ως το σύμβολο δύναμης και σημασίας, με τον αετό (εδώ μονοκέφαλο) των Κομνηνών που αντικρύζει την Πόλη και την ενδοχώρα.
Επαινετή πρωτοβουλία συμπολιτών μας.
