Στον Κολινδρό, σε στενά δρομάκια που μοιάζουν να έχουν ξεμείνει από άλλον αιώνα, στέκουν σπίτια παλιά, μα γεμάτα χαρακτήρα. Σπίτια του προηγούμενου αιώνα, χτισμένα κοντά το ένα στο άλλο, όπως και οι ζωές των ανθρώπων που τα κατοίκησαν.

Δεν είχαν μεγάλες αυλές, μόνο μικρές εσοχές, σκιερές γωνιές, εσωτερικές αυλές σαν κρυμμένα μυστικά, όπου άνθιζε ένας βασιλικός σε μια γλάστρα ή απλωνόταν ένα χαλί στον ήλιο.

Κάποια από αυτά τα σπίτια αναπαλαιώθηκαν με σεβασμό και αγάπη. Φορούν πια τα καλά τους, αλλά χωρίς να χάνουν την παλιά τους ψυχή. Άλλα ερημώνουν μέρα με τη μέρα, με ξύλινα παντζούρια που τρίζουν στον άνεμο και τοίχους που γέρνουν αργά, σαν να κουράστηκαν από τη σιωπή.

Είναι σπίτια που έζησαν εποχές: τους ήχους από τα καφενεία, τις μυρωδιές από τα τζάκια, τα απόβραδα με τα ανοιχτά παράθυρα και τις φωνές των γειτόνων. Κουβαλούν μέσα τους αναμνήσεις, έρωτες, ξενιτιές, γλέντια και χαρές … αλλά και σιωπές, απώλειες, αναμονές!

Και τώρα, περπατάς και τα κοιτάς. Κάποιο παράθυρο ίσως είναι ακόμα μισάνοιχτο, σαν να φυσάει μέσα του ένας παλιός ψίθυρος∙ κάτι που δεν ειπώθηκε ποτέ, μα έμεινε εκεί.

Ο Κολινδρός δε μιλάει μονάχα με το παρόν του. Μιλάει με τα σπίτια του. Με τη φθορά, με την ομορφιά, με την ιστορία τους! Και μέσα σε αυτά τα σπίτια, ζει ακόμα η ψυχή του.

Και ίσως, κάπου ανάμεσα στους ξεφτισμένους τοίχους και τις σκιές των παλιών πεζοδρομίων, να ψιθυρίζει ακόμα ο χρόνος την αληθινή ιστορία του τόπου. Όχι με λέξεις, μα με σιωπές…