Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία

30 χρόνια μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και την ανατροπή του
σοσιαλισμού, για την οποία πανηγύρισαν πολλοί, επειδή υποτίθεται θα
έκανε τον κόσμο πιο “ειρηνικό” και “ασφαλή”, ένας ακόμη ιμπεριαλιστικός
πόλεμος ξεσπά σε ευρωπαϊκό έδαφος, μετά τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και
αλλού.
Η τυπική έναρξη του πολέμου είναι η απαράδεκτη στρατιωτική επέμβαση και
εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ωστόσο το εύφλεκτο υλικό συσσωρευόταν
σταδιακά εδώ και χρόνια στην περιοχή.
Ανεξάρτητα από τα προσχήματα που χρησιμοποιούνται εκατέρωθεν, η πολεμική
σύγκρουση στην Ουκρανία είναι το αποτέλεσμα της όξυνσης των ανταγωνισμών
ανάμεσα στα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, με επίκεντρο πρώτα απ’ όλα τις
σφαίρες επιρροής, τα μερίδια των αγορών, τις πρώτες ύλες, τα ενεργειακά
σχέδια και τους δρόμους μεταφοράς, ανταγωνισμοί που δεν μπορούν να
επιλυθούν πλέον με διπλωματικά-πολιτικά μέσα κι εύθραυστους
συμβιβασμούς.
Από τη μία βρίσκονται οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, που στηρίζουν την
αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου, τους παραστρατιωτικούς μηχανισμούς
και τις φασιστικές ομάδες της Ουκρανίας και που εδώ και χρόνια προωθούν
τις θέσεις τους (διεύρυνση του ΝΑΤΟ με χώρες της Ανατολικής Ευρώπης,
αντιπυραυλική ασπίδα κλπ), με στόχο την οικονομική, πολιτική και
στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας.

Από την άλλη βρίσκεται η καπιταλιστική Ρωσία, που προωθεί τα δικά της
σχέδια καπιταλιστικής ενοποίησης χωρών της πρώην ΕΣΣΔ και που τα
τελευταία χρόνια προχώρησε στην ένταξη της Κριμαίας στη Ρωσική
Ομοσπονδία και πρόσφατα στην αναγνώριση της «ανεξαρτησίας» των λεγόμενων
«Λαϊκών Δημοκρατιών» του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ.
Είναι η επιβεβαίωση ότι ο πόλεμος αποτελεί τη συνέχιση της ίδιας
πολιτικής με άλλα βίαια μέσα. Είναι η απόδειξη ότι ο ιμπεριαλιστικός
πόλεμος, ο θάνατος και η καταστροφή που προκαλεί, ξεπηδά αναπόφευκτα
μέσα από τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό.
Η πολεμική σύγκρουση γίνεται ανάμεσα σε δύο χώρες, τη Ρωσία και την
Ουκρανία, των οποίων οι λαοί ζούσαν για δεκαετίες αδελφωμένοι και
προόδευαν ειρηνικά στις συνθήκες του σοσιαλισμού. Αυτή την ιστορική
μνήμη των δύο λαών προσπαθούν να διαγράψουν και οι δύο πλευρές,
επιστρατεύοντας τον αντικομμουνισμό και τον αντισοβιετισμό. Η ιστορία,
όμως, δε διαγράφεται, αντίθετα αποδεικνύει ότι η διέξοδος βρίσκεται στη
σύγκρουση με το καπιταλιστικό σύστημα που γεννά τη φτώχεια και τον
πόλεμο. Αυτό τον άλλο δρόμο πρέπει να ακολουθήσουν αυτοί οι λαοί, όλοι
οι λαοί, σήμερα.
Η σημερινή πολεμική αντιπαράθεση οδηγεί, πλέον, σε μια πολεμική
σύγκρουση απρόβλεπτων διαστάσεων, πολύ περισσότερο που συνδέεται με τη
γενικότερη αντιπαράθεση (ΗΠΑ – ΕΕ – Κίνας – Ρωσίας κλπ) για την
πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Θύματα για μια ακόμη φορά οι
λαοί των εμπλεκόμενων χωρών και όχι μόνο, αφού οι οικονομικές και
γεωπολιτικές προεκτάσεις αυτής της σύγκρουσης επηρεάζουν τους λαούς όλου
του κόσμου.
Η Ελλάδα συμμετέχει ενεργά σ’ αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς
ανταγωνισμούς, με στόχο τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της ελληνικής
αστικής τάξης, που δεν είναι τίποτε άλλο από τη συμμετοχή της στο
πλιάτσικο και την αναδιανομή της “πίτας”, που γίνεται με νέα εγκλήματα
σε βάρος των λαών.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν στηρίξει
όλες τις ΝΑΤΟϊκές αποφάσεις και τα σχέδια που αφορούν τη διεύρυνση αυτού
του δολοφονικού οργανισμού και την περικύκλωση της Ρωσίας. Δρομολόγησαν
την εγκατάσταση νέων αμερικανοΝΑΤΟϊκών βάσεων στη χώρα, όπως αυτή της
Αλεξανδρούπολης που έχει μετατραπεί σε κόμβο μεταφοράς και προώθησης
στρατιωτικών δυνάμεων προς την Ανατολική Ευρώπη. Η χώρα μας γίνεται έτσι
“θύτης” άλλων λαών, όμως την ίδια στιγμή μπορεί να γίνει και “θύμα”,
αφού αυτόματα γίνεται στόχος πιθανών αντιποίνων, όπως ήδη έχει
προειδοποιήσει η Ρωσία για την Αλεξανδρούπολη και τις άλλες στρατιωτικές
βάσεις, ενώ ήδη πληρώνει βαρύ οικονομικό φόρο με την ακρίβεια, την
αύξηση της τιμής των καυσίμων, την ενεργειακή φτώχεια, τους εξοπλισμούς.
Εκτός των άλλων ανοίγει και η όρεξη της τούρκικης αστικής τάξης με τις
απαράδεκτες διεκδικήσεις της στο Αιγαίο και στο Κυπριακό.
Η απάντηση υπέρ των συμφερόντων του λαού μας δε βρίσκεται στο να
συστρατευθούμε σαν λαός και χώρα με τον ένα ή τον άλλο ιμπεριαλιστικό
πόλο. Το δίλημμα δεν είναι ΗΠΑ ή Ρωσία, ΝΑΤΟ ή Ρωσία. Η εργατική – λαϊκή
πάλη πρέπει να χαράξει αυτοτελή γραμμή μακριά από όλα τα αστικά και
ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Μπροστά στο νέο έγκλημα η απάντηση μπορεί να είναι μόνο μία: Όχι στον
ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Κυρίαρχοι είναι μόνο οι λαοί που πρέπει να
καταδικάσουν τις αστικές τάξεις και κυβερνήσεις των χωρών τους, οι
οποίες τους οδηγούν στη σφαγή, τόσο στην Ουκρανία, όσο και στη Ρωσία,
παντού. Να σταματήσει αμέσως η συμμετοχή και εμπλοκή της Ελλάδας. Να
κλείσουν τώρα οι αμερικανοΝΑΤΟϊκές στρατιωτικές βάσεις στη χώρα μας. Να
δυναμώσει η πάλη για αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του
ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με το λαό νοικοκύρη στον τόπο του.