Στη φωτογραφία σου Ελένη βλέπω όλα τα αθώα θύματα.
Το μνημείο σου αποτυπώνει τα πενήντα επτά άτυχα πλάσματα.
Ωχ…, καλό μου κορίτσι. Τι έφταιγες εσύ.
Τι χρωστούμενα είχατε στις πλάτες σας εσείς οι αγνές ψυχές;
Κλαίνε μαζί μας τα μπαζωμένα χώματα.
Ντρέπονται οι ράγες, αναστενάζουν τα βαγόνια, κραυγάζουν οι ζωντανοί.
Σιωπή καλύπτει όλη την κοιλάδα.
Σωπάσαμε όλοι μπροστά στην ενοχή.
Ναι, είμαστε ένοχοι γιατί δεν μιλήσαμε.
Ένοχοι γιατί τους ανεχτήκαμε.
Βλέπω ξανά την φωτογραφία σου Ελένη.
Αισθάνομαι το παράπονό σου να με πνίγει, μου κόβει την μιλιά, μου σφίγγει την καρδιά.
Καλή μου, σου χρωστάμε τη μόρφωση, το πτυχίο, όλη σου τη ζωή.
Συγνώμη κορίτσι μου για την σιωπή μας, για τον φόβο μας, για την αδράνεια μας.
Συγνώμη για την προδοσία μας, για τη σήψη, για τη διαφθορά.
Συγνώμη που δεν αξίζουμε ούτε την συγχώρεση σου.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
