Με σεβασμό το θρησκευτικό συναίσθημα, γίναμε για μία ακόμη φορά μάρτυρες ενός μοναδικού φαινομένου, μιας γνώριμης σε εμάς κατάστασης που επικρατεί εδώ και αρκετά χρόνια.
Και γίνομαι πιο σαφής. Σήμερα, όπως και τις προηγούμενες Κυριακές, η Ιερά Μονή Οσίου Εφραίμ στην Κονταριώτισα Πιερίας, δεν λειτούργησε. Δεν έγινε δηλαδή Θεία Λειτουργία διότι η Ιερά Μητρόπολη δεν έστειλε ιερέα. Αν με ρωτάτε το γιατί…δεν μπορώ να δώσω απάντηση.
Με λίγα λόγια, αν καταλαβαίνω σωστά, δεν υπάρχει ο συνδετικός κρίκος ενότητας του ποιμνίου και μάλλον έχει διαταραχθεί το εκκλησιαστικό φρόνημα.
Και επειδή η Μεγάλη Εβδομάδα είναι αναμφισβήτητα η συνταρακτικότερη Εβδομάδα της ανθρώπινης ιστορίας και λειτουργεί ως ένα πνευματικό “καρδιογράφημα” και ως ένας άλλος “καθρέφτης” του βαθύτερου εαυτού μας, αποφάσισα να γράψω δύο αράδες πιστεύοντας ότι όσοι με διαβάσουν θα πάρουν θέση στο παρακάτω θέμα.
Παρ΄ ότι δεν προβλέπεται σε πολιτειακό νόμο το παραπάνω εκκλησιαστικό θέμα, κάνω μία μικρή αναφορά στους θεσμικούς μας άρχοντες οι οποίοι ως “Πόντιοι Πιλάτοι” αδιαφορούν και δεν παίρνουν θέση.
Βλέπετε οι προσωπικές τους αρχές καταρρέουν μέσα σ΄ έναν κόσμο που είναι απορροφημένος στο “κυνήγι” της εύκολης επιτυχίας.
Στη μικρή κοινωνία μας οι περισσότεροι από εμάς σκέπτονται και συμπεριφέρονται με την λογική της ικανοποίησης των ατομικών ή ιδιωτικών συμφερόντων και δυστυχώς κρύβονται σ΄ αυτό το “καυτό” θέμα και που ίσως -αν ήθελαν- θα είχε βρεθεί λύση.
Εδώ ίσως να ταιριάζει: “Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής”. Και εμείς, το ποίμνιο, τί θα πρέπει να κάνουμε ; Να πούμε δεν είναι δικό μας θέμα…πάμε παρακάτω ;
Σήμερα λοιπόν που είναι η Βαϊοφόρος, κατά την οποία ο θεάνθρωπος μπαίνει στην Αγία Πόλη Ιερουσαλήμ, για το Εκούσιο Πάθος από αγάπη για το ανθρώπινο γένος, μας υπενθυμίζει την εντολή και υποχρέωση της αγάπης για την σωτηρία μας.
Η σημερινή ημέρα είναι μία μέρα συγνώμης και καταλλαγής που μας υπενθυμίζει, ότι, όλα μέσα μας υποχωρούν στο μέγεθος της αγάπης που είναι η θυσία του Θεανθρώπου για την σωτηρία μας.
Κατά την ταπεινή μου άποψη ο μητροπολίτης ως πνευματικός πατέρας, οφείλει να καταλάβει τον εσωτερικό μας κόσμο, -με τη χάρη και το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος- και να παραιτηθεί από το εγώ και να ταπεινωθεί.
Οι πνευματικοί νόμοι είναι τότε που λειτουργήσουν και τα μάτια της ψυχής μας θα δουν καθαρά το δρόμο που χρειάζεται να ακολουθήσουμε.
Κλείνω με ένα απλό ερώτημα. Ποια είναι η θέση του Μακαριωτάτου και της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και εάν θα πρέπει να υπάρξει ποιμαντική παρέμβαση για την ομαλή επίλυση του θέματος ;
Καλό Πάσχα σε όλους !!!
Το κείμενο υπογράφει ο Ηλίας Χρυσικός, Δημοσιογράφος και Διευθυντής του Ράδιο Ενημέρωση 92,2.
