Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
Της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
Σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
Τ’ ουρανού σε κανένα από τα μέρη
Και από κει κινημένο αργοφυσούσε
Τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ’ αέρι,
Που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:
Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.
Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι, και κόρες,
Όλοι, μικροί μεγάλοι, ετοιμαστήτε
Μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες
Με το φως της χαράς συμμαζωχτήτε
Ανοίξτε αγκαλιές ειρηνοφόρες
Ομπροστά στους Αγίους και φιληθήτε
Φιληθήτε γλυκά χείλη με χείλη,
Πέστε Χριστός Ανέστη εχθροί και φίλοι.

Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,
Και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες
Γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι-
σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες
Λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι
Από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες
Κάθε πρόσωπο λάμπει απ’ τ’ αγιοκέρι
Όπου κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι.
ΥΓ
Λόγια αρμοδιότερα γιά τούτη την Λαμπρή μέρα,
στίχους ωραιότερους , αδέρφια, γιά την Ανάσταση στην νεοελληνική γραμματολογία
δεν βρίσκω ,
γιαυτό σαν τον εξαίσιο Λαμπριάτικο Ψάλτη
του κυρ Αλέξανδρου του Παπαδιαμάντη,
βάλθηκα να σας ψάλλω σήμερα το Χριστός Ανέστη
μαζί με τον βάρδο της Ζακύνθου τον Διονύσιο !
Η μοναδική σε ποιότητα απεικόνιση
της εις Άδην Καθόδου του Χριστού
από την επιδέξια χείρα του μαίστορος
της αγιογραφίας του κυρ Μανουήλ Πανσελήνου
των Αστραπάδων, του αρίστου της Μακεδονικής Σχολής, που ωράισε τους χρόνους
της Παλαιολόγειας Αναγέννησης και ωραίζει με τις πινελιές του έως του αιώνος ,
λαμπρυνθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα,
στο Πρωτάτον του Αγίου Όρους !

Μάρκος Μπόλαρης