Ήταν νύχτα μεταξύ 10ης και 11ης Απριλίου του 1826! Το Μεσολόγγι έμελλε να γίνει Πόλη Ιερή! Οι κάτοικοί του Πολιορκημένοι, μα ποτέ σκλαβωμένοι! Με τον Ηρωϊκό αγώνα και τη θυσία τους έγιναν το «στεφάνωμα και καύχημα» της Νεοελληνικής μας Ιστορίας.
Πουθενά αλλού δεν ακούστηκε πιο δυνατά και ξάστερα το μήνυμα της Λευτεριάς των Ελλήνων εναντίον των Τούρκων. Στα Ψαρά, τη Χίο, το Σούλι και τα Δερβενάκια, οι Έλληνες αντιμετώπισαν τη βία των Τούρκων ηρωικά! Στην έξοδο του Μεσολογγίου, όμως, οι Πολιορκημένοι κατόρθωσαν κάτι παραπάνω. Να θαμπώσουν τους Λαούς της Ευρώπης και να «υποχρεώσουν» την Ιστορία να γονατίσει μπροστά τους και να δώσει όλη της τη «Δόξα στους ηττημένους, και καμία στους νικητές (Διονύσιος Σολωμός)»!
Ελεύθεροι Πολιορκημένοι! Πόσο οξύμωρο ακούγεται! Πώς θα μπορούσε αυτή η διττή ιδιότητα, η τόσο ξεχωριστή και πρωτότυπη στην Ιστορία της Ανθρωπότητας να μην κρύβει Ηρωϊσμό και Αίμα τιμημένο; Με αυτό το αίμα έγραψαν οι Μεσολογγίτες το «Ελευθερία ή Θάνατος »! Γι’ αυτούς η Ελευθερία ισούταν με τη Ζωή και ο Θάνατος με τη σκλαβιά.
Μα τι είδους Άνθρωποι ήταν τελικά εκείνοι οι Ήρωες; Τι είδους Ήρωες ήταν εκείνοι οι Άνθρωποι ;
Ήταν άνθρωποι σαν κι εμάς, του καθημερινού μόχθου, χωρίς υπέρμετρες φιλοδοξίες, χωρίς κάποιον εντυπωσιακό τρόπο ζωής, που αγωνίζονταν όμως μέσα στη σκλαβιά, για να μη χάσουν την ανθρωπιά τους, τις Παραδόσεις τους, τον λαμπρό Πολιτισμό τους, την Ορθόδοξη Πίστη τους.
Ήταν συνειδητοποιημένοι απόγονοι του Λεωνίδα και του Μεγαλέξανδρου, κάτοχοι της σοφίας των Αρχαίων προγόνων μας. Ήταν έτοιμοι να πεθάνουν αν χρειασθεί, εφόσον δεν τους επέτρεπαν να ζήσουν ελεύθεροι.
Κι όταν έφτασε το σκληρό πλήρωμα του χρόνου, όπου η δόλια «Μάνα θα ζήλευε το πουλάκι, για ένα … σπυρί», όταν ήρθε η στιγμή της υπέρτατης θυσίας, τότε αυτοί οι Άνθρωποι προσέφεραν τα πάντα! Με απλότητα και χωρίς καμία επιδίωξη να δημιουργήσουν Ιστορία, χωρίς πρόθεση να γίνουν σύμβολα. Αυτό ακριβώς ήταν που τους έκανε Ανίκητους!
Για τους Πολιορκημένους Μεσολογγίτες, η Ηθική Ελευθερία ήταν το ισχυρότερο καταφύγιο της ψυχής τους. Μιας ψυχής αυτόνομης, αδούλωτης, ανεξάρτητης η οποία κατόρθωσε μέσα από την πολιορκία να γεννήσει κάτι υψηλό, κάτι θαυμαστό, τον αγώνα και τη θυσία για την Ελευθερία.
Και μιας και ήταν τέτοιοι άνθρωποι, ο Ένας δεν ήταν Ένας. Αλλά όλοι μαζί, ήταν σαν Ένας! Όλος ο Λαός μια Ψυχή, κυριευμένοι από την ιδέα της Λευτεριάς που καταργεί κάθε άλλη λογική σκέψη! Βοώντας «Χριστός Ανέστη», πέρασαν το μονοπάτι που χώριζε τη Γήινη Πολιορκία από την Αιώνια Ελευθερία! Με το αίμα τους, πότισαν τις ρίζες της σημερινής μας Ελευθερίας.
Κι εμείς, αγαπητοί Έλληνες, αν και πολίτες μιας σύγχρονης εποχής, παραμένουμε απόγονοι αυτών των Ανθρώπων. Και όσο κι αν επιδιώκεται η αποκοπή μας απ’ αυτούς τους προγόνους μας, εμείς εξακολουθούμε να ζούμε και να μεταγγιζόμαστε μυστηριακά το Αίμα τους, λαμβάνοντας το mRNA της Λευτεριάς που αενάως μας αποστέλλουν.
Γι’ αυτό δεν αποδεχόμαστε τις σύγχρονες μορφές σκλαβιάς, γι’ αυτό αντιδρούμε στις νέες μορφές δουλείας, γι’ αυτό ζητούμε σεβασμό των δικαιωμάτων μας, της έκφρασής μας, του αυτεξουσίου, όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων και όχι μόνο κάποιων ολίγων.
Λόγω του αίματός τους, που κυλάει μέσα μας θα κάνουμε αν χρειασθεί κι εμείς Ηρωικές Εξόδους, έχοντας πλημμυρισμένη την καρδιά μας από το Ηθικό και Υψηλό συμπύκνωμα του Μεσολογγίου που φανερώνει τις Αρετές του Ελληνισμού (Ορθοδοξίας και Πολιτισμού).
Αυτήν την ημέρα, ως ελάχιστο μνημόσυνο σε αυτές τις Αθάνατες Ψυχές, αξίζει να κάνουμε πράξη τα λόγια του ποιητή και ακαδημαϊκού Νικηφόρου Βρεττάκου: «…Την ημέρα της Επετείου της Εξόδου θα έπρεπε να βρίσκεται συγκεντρωμένο όλο το Έθνος. Να έχει περικυκλώσει νοερά, τον ιερό αυτό τόπο με την αφοσίωσή του και με την πίστη του. Θα έπρεπε τα παιδιά των σχολείων όλης της χώρας να προσανατολίζονται προς το Μεσολόγγι για μια ολιγόλεπτη σιωπή και περισυλλογή, μια που το πιο κοντινό μας μνημείο μετά τον Παρθενώνα και την Αγία Σοφία, είναι το ιδεατό μνημείο του Μεσολογγίου!».
