Εξαιρετικά συμπαθητικό άτομο ο παλιός συμμαθητής στο 4ο Δημοτικό Σχολείο Κατερίνης
ο Ανέστης ο οποίος. Αντίθετα με τους περισσότερους από εμάς, δεν συνέχισε μετά το
Δημοτικό Σχολείο στο τότε Γυμνάσιο αλλά τα κατάφερε ως γεωργός να κάνει οικογένεια,
παιδιά και εγγόνια που τον αγαπούν όπως και εμείς οι παλαιοί συμμαθητές.
Γιατί τον αναφέρω σήμερα;
Τον συνάντησα πριν λίγο στον πεζόδρομο της γενέτειράς Κατερίνης, μου έδωσε
συγχαρητήρια για το άρθρο μου που αφορά στο νέο αλισβερίσι Ελλάδος-Τουρκίας για
αξιώματα στον ΟΗΕ και το ΔΝΟ το οποίο με τίτλο «Αλληλοϋποστήριξη»- Ελλάδας-
Τουρκίας στον Ο.Η.Ε. – Ποιος ΚΕΡΔΙΖΕΙ;» φιλοξενήθηκε εδώ, στον αγαπημένο και
φιλόξενο ιστότοπο, που πιστεύω θα ωφελήσει την Τουρκία και όχι την Ελλάδα και μου το
έθεσε απλά:
«Δηλαδή, φίλε Γιώργο, Κύριε Καθηγητά» μου είπε με τον τρόπο που πάντα μιλούσε ο
Ανέστης «αν το κατάλαβα καλά, οι Τούρκοι θα μας δώσουν ένα μεγάλο μπουκάλι κατσικίσιο
γάλα για να φάνε τα εγγόνια μας, αλλά εμείς θα τους δώσουμε για αντάλλαγμα, την κατσίκα
που κάνει το γάλα και, ταυτόχρονα για άλλη μια φορά μετά το καλοκαίρι του 1974. θα
ξεχάσουμε την Κύπρο;»
Τον αγκάλιασα, αυθόρμητα, τον παιδικό φίλο και με συγκίνηση του είπα:
«Δεν χρειάζεται να είσαι απόφοιτος Πανεπιστημίου για να πιάσεις το νόημα όπως το
έπιασες παλιόφιλε Ανέστη, απλά αναρωτιέμαι πως δεν το έπιασαν οι πολιτικοί μας…»
Καλημέρα!…