Αυτό το καλοκαίρι, συμπληρώνεται μισός αιώνας παράνομης τουρκικής κατοχής στην Κύπρο. Μισός αιώνας καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, παράνομων εποικισμών του παρανόμως κατεχόμενου βορείου τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας, τουρκικού ιμπεριαλισμού, ευρωπαϊκής αποχαύνωσης και ελληνικής υποχωρητικότητας.
Με περίτεχνο τρόπο σε Ελλάδα και Κύπρο, επιχειρείται η αποσύνδεση των δύο αυτών χώρων του Ελληνισμού στις συνειδήσεις τόσο των Ελλαδιτών όσο και των Ελλήνων της Κύπρου. Το Κυπριακό, έχει συστηματικά διαχωριστεί και εξαιρεθεί σχεδόν από κάθε ελληνοτουρκικό διάλογο, «κρεμώντας» για άλλη μια φορά τον Κυπριακό Ελληνισμό. Το Κυπριακό απουσιάζει από παντού στην Ελλάδα. Απουσία από την επίσημη εκπαίδευση, από τη δημόσια σφαίρα, ακόμη και από τον πολιτικό λόγο και διάλογο. Ελάχιστες υπήρξαν οι αναφορές στο Κυπριακό ακόμη και στις πρόσφατες εκλογές (2024) για την ανάδειξη των μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ελάχιστες επίσης είναι οι αναφορές από το χώρο των τεχνών.
Οι παλαιότεροι φαίνεται να ξεχνούν και οι νέοι να μη γνωρίζουν καν. Μεγάλο μέρος των βασικών υπαιτίων της προδοσίας της Κύπρου έμειναν στο απυρόβλητο και οι λεγόμενοι «Φάκελοι της Κύπρου» δεν άνοιξαν ποτέ στην πραγματική τους διάσταση και στο πραγματικό τους βάθος. Στη δημόσια σφαίρα επικρατούν τα ζητήματα Ουκρανίας-Ρωσίας και Παλαιστινίων-Ισραήλ, χωρίς να ανάγεται από δημοσιογράφους και πολιτικούς το ζήτημα της Κύπρου στην πραγματική του σημασία, έκταση και διάσταση.
Ο Κυπριακός Ελληνισμός το καλοκαίρι του 1974 έζησε τον απόλυτο εφιάλτη. Μέσα σε λίγες ημέρες μεγάλο μέρος του, βρέθηκε πρόσφυγας στο ίδιο του το νησί. Βρέθηκε να κοιτάει πίσω από συρματοπλέγματα και επανδρωμένα φυλάκια, τα ίδια του τα σπίτια, την ίδια του τη γη, την ίδια του τη ζωή.
Όσο υποχωρούμε στη βαρβαρότητα, τόσο αυτή θα επανέρχεται. Όσο αποδεχόμαστε το άδικο τόσο αυτό θα θεωρείται «φυσική» των πραγμάτων τάξη και θα θεριεύει. Όσο αφήνουμε ανυπεράσπιστα τα δίκαια του Ελληνισμού σε Ελλάδα, Κύπρο και Βόρειο Ήπειρο, τόσο αυτά θα σκυλεύονται από αντιδημοκρατικούς, καταπιεστικούς και ιμπεριαλιστές δυνάστες. Αυτή τη μοίρα θέλουμε, αυτή την Ελλάδα, αυτόν τον κόσμο;
Γεώργιος Τσερτεκίδης
