«Στους γονείς οφείλομεν το ζην, στους δε διδασκάλους το ευ ζην»

Μέγας Αλέξανδρος

Ο Πλούταρχος στο έργο του «Περί Παίδων Αγωγής» αναφέρει τη σημασία που έδινε ο Μέγας Αλέξανδρος στη μάθηση και την εκπαίδευση, καθώς και την εξαιρετική εκτίμηση που έτρεφε για τον δάσκαλό του Αριστοτέλη. Άλλωστε είναι γνωστή η βαθιά εκτίμηση των αρχαίων Ελλήνων προς την παιδεία και τους δασκάλους.

Από τότε κύλισαν χιλιάδες χρόνια και από τη βαθιά εκτίμηση περάσαμε στη βαθιά περιφρόνηση. Τον Ιανουάριο του 2017 μία ανάρτηση στο facebook έλεγε: «Τα σχολεία αύριο θα παραμείνουν κλειστά». Το σχόλιο από κάτω του γεμάτου αγανάκτηση πολίτη: «Δεν πάνε καλά. Τεμπαίλιδες»

Προφανώς οι τεμπαίλιδες είναι οι εκπαιδευτικοί. Και είχε δίκιο ο αγανακτισμένος πολίτης, διότι καθώς φαίνεται οι τεμπαίλιδες εκπαιδευτικοί δεν μπόρεσαν να του μάθουν μια στάλα γράμματα. Δυστυχώς όμως η παραπάνω άποψη φαίνεται ότι δεν είναι μειοψηφική, καθώς η ίδια η Πολιτεία, διαχρονικά, μέσω των Μέσων Μαζικής Παραπληροφόρησης, που ελέγχει φροντίζει να συντηρεί τον μύθο του τεμπέλη εκπαιδευτικού, που μάλιστα για το λόγο αυτό αρνείται κιόλας να αξιολογηθεί.

Στον αντίποδα η UNESCO καθιέρωσε από το 1994 τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας των Εκπαιδευτικών, που εορτάζεται σε πάνω από 100 χώρες παγκοσμίως κάθε χρόνο την 5η Οκτωβρίου.

Έτσι λοιπόν σήμερα 5 Οκτωβρίου 2024 τιμούμε τον εκπαιδευτικό, που:

– αμείβεται με μισθούς πείνας. 

– διανύει καθημερινά δεκάδες χιλιόμετρα για να βρεθεί κοντά στους μαθητές του, χωρίς να δικαιούται ούτε 1 € οδοιπορικά.

– μετακινείται μέχρι και σε 5 διαφορετικά σχολεία την εβδομάδα, για να παραδώσει το πακέτο της γνώσης.

– ζει για χρόνια μακριά από την οικογένειά του.

– σε πρώτη ευκαιρία χαρακτηρίζεται τεμπέλης, ανεύθυνος, ανίκανος.

– αγωνίζεται σε σχολεία, χωρίς κτιριακές, υλικοτεχνικές υποδομές και αναλώσιμα, να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον των μαθητών του.

– προσπαθεί να επιτελέσει το λειτούργημά του διδάσκοντας σε τμήματα 26, 27, 28, 29, 30 μαθητών και μαθητριών.

– είναι επιφορτισμένος με 100 διαφορετικές εργασίες, πέραν του διδακτικού του ωραρίου, τις οποίες κανείς άλλος δεν γνωρίζει.

– έχει την ευθύνη να διαπιστώνει «αποκλίνουσες» συμπεριφορές μαθητών και μαθητριών του, ακόμα και εκτός σχολείου!

– συνοδεύει στους μαθητές και τις μαθήτριες του σε εκπαιδευτικές επισκέψεις και τιμωρείται γι’ αυτό με το να συλλαμβάνεται και να κάθεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου για παραμέληση εποπτείας ανηλίκων!

– γυρίζει στο σπίτι του κάθε μέρα και παρά την κούραση, συνεχίζει την εργασία του με την προετοιμασία του μαθήματος της επόμενης μέρας ή διορθώνοντας γραπτά ή βγάζοντας θέματα για κάποιο γραπτό τεστ, χωρίς ποτέ να διαμαρτύρεται.

– εργάζεται εκτός του ωραρίου του, συμμετέχοντας σε δράσεις αλληλεγγύης και εκπαιδευτικά προγράμματα.

– ακούει κάθε χρόνο τη ημέρα αυτή ψεύτικα λόγια και υποσχέσεις από τα χείλη των «αρμοδίων» και τις μπούρδες κάθε πολιτικάντη. 

– αγαπάει το λειτούργημά του και παρά τις αντιξοότητες συνεχίζει να προσπαθεί και να ελπίζει.

Προφανώς ο εορτασμός της Ημέρας του Εκπαιδευτικού είναι ένα κακόγουστο αστείο. Ευτυχώς το αστείο περιορίζεται σε μία μόνο ημέρα και μας αφήνει τις υπόλοιπες 364 για να επιτελέσουμε τον θεμελιώδη ρόλο μας στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα των μαθητών και των μαθητριών μας, προετοιμάζοντας, όχι τα πρόβατα, αλλά τους υπεύθυνους πολίτες του αύριο. 

Άντε και του χρόνου!

Γιώργος Βαρδακώστας

Πρόεδρος Ε.Λ.Μ.Ε. Πιερίας

Αναπληρωματικός Αιρετός στο Π.Υ.Σ.Δ.Ε. Πιερίας

ΥΓ: Το 2016, «τόλμησα» και έγραψα ένα αντίστοιχο light κείμενο, βάζοντας από κάτω το όνομά μου και την ιδιότητά μου. Ωστόσο, ο τότε ταμίας της Ε.Λ.Μ.Ε. Πιερίας με έβαλε στη θέση μου: «Όχι κείμενο, αλλά και για να βήξεις ακόμα θα ζητάς την άδειά μου». Έκτοτε το σκέφτηκα πολύ. Όταν σου έρχεται να βήξεις, δεν προλαβαίνεις να ζητήσεις άδεια. Μερικές φορές μάλιστα, μετά τον βήχα σου ’ρχεται να φτύσεις κιόλας. Και πάλι, με γεμάτο το στόμα δεν προλαβαίνεις να ζητήσεις άδεια. Άρα λοιπόν μάλλον ήταν ένα σχήμα λόγου, που ήθελε να μου περάσει το μήνυμα ότι θα πρέπει να αυτολογοκρίνομαι, διαφορετικά θα υπάρχει πάντα κάποιος να με βάζει στη θέση μου. Και αυτό είναι ακριβώς το θέμα. Ποιος μπορεί να πει με σιγουριά ότι γνωρίζει ποια είναι η θέση των άλλων; Μετά από πολλή σκέψη λοιπόν, το αποφάσισα. Όταν θέλω να βήξω ή να γράψω να μη ρωτώ κανέναν, παρά μόνο τη συνείδησή μου.