Ελισάβετ Πεσιρίδου στο GWomen

(Photo Credits: Τζίνα Σκανδάμη)

Εδώ και χρόνια πρωταγωνιστεί στον κλασικό αθλητισμό, το όνομά της είναι γνωστό στους κύκλους του στίβου αλλά και έξω από αυτούς. Έχει βρεθεί δύο φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, έχει τιμήσει το εθνόσημο πάμπολλες φορές από όταν ήταν κορασίδα ακόμη και προσπαθεί με κάθε της εμφάνιση να κάνει το ίδιο.

Η Ελισάβετ Πεσιρίδου περνάει πολλές ώρες μέσα στα στάδια, κάνει διπλές προπονήσεις, κουράζεται, νευριάζει και ξανά από την αρχή την επόμενη μέρα. Και κάθε μέρα το ίδιο σκληρό πρόγραμμα, χωρίς πολλές ώρες ξεκούρασης, χωρίς άδειες, χωρίς πολλές χαλαρές μέρες. Και όμως, αρκετοί δεν θα αναγνωρίσουν την προσπάθεια και θα σταθούν μόνο στο αποτέλεσμα. Και θα χειροκροτήσουν μόνο όταν κάνει ρεκόρ. Και η ίδια τρέχει πάντα για το ρεκόρ αλλά μπορεί σε κάθε κούρσα να το πετυχαίνει;

Παίρνει… πάνω της, που λέμε, όταν κάποιο παιδί της λέει πως θέλει να της μοιάσει και πως την έχει είδωλο και νιώθει περήφανη. Και δεν το κρύβει, το λέει ότι το «εγώ» της τρέφεται από αυτά τα σχόλια και πως το «εγώ» την έχει βοηθήσει να προχωρήσει. Νιώθει αδικία που το ποδόσφαιρο έχει τα πάντα και ο στίβος ούτε τα βασικά, γελάει που στο στάδιο που κάνει προπόνηση έχει κόντρα άνεμο αν και είναι κλειστό και δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά παρά να πράξει όσα της ζητούν οι χορηγοί, σαν ένα στρατιωτάκι του Instagram. Γιατί αυτή είναι πια η πραγματικότητα για ένα πρωταθλητή ερασιτεχνικού αθλήματος.

Η Πεσιρίδου, όπως έκανε πάντα, μιλάει έξω από τα δόντια και για όλα όσα πηγαίνουν λάθος στον στίβο. Μιλάει για τις δικές της επιτυχίες και αποτυχίες, χωρίς να κρύβεται και χωρίς να δικαιολογείται. Στοχεύει στο Παρίσι, θέλει συμπληρώσει τριπλέτα Ολυμπιακών συμμετοχών και να ολοκληρώσει μία καριέρα στην οποία κατάφερε να ξεπεράσει όσα εμπόδια κι αν βρέθηκαν μπροστά της όσο ψηλά κι αν ήταν.

«Έχω την υγεία μου, αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε φάση προετοιμασίας είμαι ευγνώμων γι’ αυτό, δεν θέλω να ξανα έχω ενόχληση ποτέ στη ζωή μου. Γίνεται; Φτάνει, όλα τα στραβά μου έχουν έρθει. Νομίζω πως κάποιους μήνες δικαιούμαι να είμαι καλά και να μην έχω τίποτα. Ας είναι αυτοί οι μήνες εδώ, που είμαι καλά δεν έχω τίποτα» λέει γελώντας αφού από το 2021 δεν έχει καταφέρει να περάσει σεζόν χωρίς τραυματισμό.

Οι τραυματισμοί, τα δάκρυα στο Τόκιο, το ατύχημα με τον αδερφό της, η επιστροφή

Έχει κάνει υπερβάσεις, έχει πιστέψει πως μπορεί να τρέξει και στον πρώτο διασκελισμό έχει καταρρεύσει από τους πόνους, κλαίγοντας. Αυτή η περιγραφή αντιστοιχεί ακριβώς στην εμφάνισή τους στο Τόκιο 2020. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που έφτασε μετά από πολύ κόπο και σφραγίζοντας την πρόκρισή της κυριολεκτικά στην τελευταία της προσπάθεια. Το καλοκαίρι του 2021 ήταν επεισοδιακό για την Πεσιρίδου…

«Εκείνη τη χρονιά έψαχνα με μανία αγώνες. Είχα υπολογίσει πολύ το Filothei Women Gala και εκείνη τη χρονιά δεν έβαλε εμπόδια και λέω «Καταστράφηκα». Βρήκα, λοιπόν, τρεις αγώνες κατηγορίας C και λέω θα πάω σε όλους. Στον τελευταίο αγώνα, στη Γενεύη, είχε 40 βαθμούς στις 15:00 το μεσημέρι και την ώρα που είμαι πάνω στον αγώνα νιώθω κάτι σαν κράμπα στον δικέφαλο. Κάνω εμπόδιο και νιώθω να ανεβαίνει οπότε σταμάτησα και μετά έκανε μία κράμπα από το πουθενά και εκεί παθαίνω την πρώτη θλάση. Δεν το άφηνα να ηρεμήσει, επειδή ήμασταν σε αγωνιστική περίοδο, οπότε δοκίμαζα διάφορα. Κάποια στιγμή, εκεί στο Ευρωπαϊκό ομάδων στη Ρουμανία που δεν κατέβηκα, είπα «τέλος οι Ολυμπιακοί, αυτό ήταν» επειδή δεν ήμουν στο ράνκινγκ για Ολυμπιακούς και δεν μπορούσα να τρέξω, πονούσα. Οπότε σκέφτηκα πως ό,τι είναι να γίνει θα γίνει στο Βαλκανικό πρωτάθλημα, που βέβαια ως τότε δεν έκανα ούτε τζόκινγκ. Μπαίνω στον αγώνα και τερματίζω, δεν ξέρω πως τον έκανα αυτόν τον χρόνο, δεν είχα κάνει ούτε δοκιμαστικά στην προθέρμανση μόνο κάτι σκιπάκια παιδικά. Όταν τερμάτισα μου έφυγαν δάκρυα, επειδή τερμάτισα. Δεν είχα δει ούτε σε τι θέση τερματίζω, δεν με ένοιαζε ο,τι και να είχε γίνει. Και έρχεται η κυρία από το ντόπινγκ κοντρόλ και μου λέει πως πρέπει να περάσω έλεγχος γιατί είμαι πρώτη. Μετά από λίγο καταλάβαμε ότι είμαι όντως πρώτη… Έκλαιγα με λυγμούς τότε, έλεγα: «Πως το έκανα»;

«Μπήκα με τόση χαρά στον αγώνα αλλά δεν με στήριξε το πόδι μου»

Μετά, έμεινα στην Ελλάδα όσο η υπόλοιπη ομάδα ήταν προετοιμασία στην Ιαπωνία, για να προστατεύσω το πόδι μου. Έφτασα μέχρι το Τόκιο, προσπάθησα πολύ να προστατευτώ και πραγματικά ήμουν για να μπω να κάνω ατομικό ρεκόρ. Ήμουν τόσο σίγουρη ότι θα γράψει καλή επίδοση, το ζέσταμα ήταν τόσο τέλειο. Μπήκα με τόση χαρά μέσα και σκεφτόμουν «Και περπατώντας να πάω, θα γράψει». Και έτσι χαρούμενη όπως ήμουν μπαίνω στο τελευταίο δοκιμαστικό και στο τελευταίο εμπόδιο την ώρα που μαζεύω το πόδι κάνει «κρακ-κρακ» και κατεβαίνω κουτσό. Και τρέχει το δάκρυ, γιατί έχω καταλάβει τι συμβαίνει αλλά σκέφτομαι «αποκλείεται, έτσι ξαφνικά». Έγινε ενώ ήμουν στον αέρα. Περπάτησα προς τα πίσω, είδα ότι δεν μπορώ και έκλαιγα. Ήταν μπροστά, μακριά μου η Ιωάννα (Σιώμου), η Μαρίγια και ο (Διονύσης) Χύσσας (γιατρός της ομοσπονδίας) και τους έκανα νόημα ότι δεν μπορώ, γιατί πονούσα και στο περπάτημα. Δεν με καταλάβαιναν και μου φώναζαν «Μπες, μπες». Ήρθε η εθελόντρια και μου φώναζε ότι ξεκινάει ο αγώνας κι εγώ προσπαθούσα ακόμη να εξηγήσω ότι δεν μπορώ να τρέξω. Και τότε λέω «Θα μπω και ότι γίνει τώρα». Ξεκινάει ο αγώνας, κάνω τρία βήματα και ακούω απανωτά «κρακ». Δεν με στήριξε το πόδι μου, αν δεις τη μαγνητική του ποδιού μου είναι μία γραμμή άσπρη όλη, όλο κομμένο. Ας έκανα, όμως, μία άκυρη εκκίνηση όχι να έκοβα το πόδι μου έτσι γιατί το κατέστρεψα. Δεν μπορούσα να σταθώ ούτε όρθια με αυτό το πόδι. Γυρνούσα μόνη μου στην Ελλάδα, μου κουβαλούσαν τις βαλίτσες άγνωστοι άνθρωποι γιατί δεν μπορούσα».

Η εικόνα της να σπαράζει στο κλάμα περνώντας δίπλα από τα εμπόδια για να αποχωρήσει από τον αγωνιστικό χώρο ενώ οι συναθλήτριές της είχαν ολοκληρώσει την κούρσα της, έχει μείνει στο μυαλό όλων μας. Προσπερνούσε τις κάμερες και τους δημοσιογράφους, δεν μπορούσε να μιλήσει από την απογοήτευση που ένιωθε και το κλάμα έπνιγε τη φωνή της. Το παράδοξο, όμως, ήταν πως παρά τον προορισμό η ίδια είχε χαρεί το ταξίδι: «Λόγω προσπάθειας τη χάρηκα περισσότερο αυτή τη φορά που πήγα Ολυμπιακούς. Στο Ρίο είχα τρελαθεί γιατί έπιασα όριο, το είδα μπροστά μου, ήμουν και λίγο μικρή και πάνω στην τρέλα το έζησα πολύ καλύτερα. Αλλά για το Τόκιο, όταν προκρίθηκα ήταν σα να έφυγε ένα βάρος από πάνω μου σα να λες «Τι ευτυχία είναι αυτή; Χαλάλι τα πάντα».

«Έμεινα στην Κατερίνη και δεν ήθελα να κάνω προπόνηση, αποφάσισα να κάνω λίγο πριν ξεκινήσει η σεζόν»

Το σοβαρό ατύχημα του αδερφού της την έκανε να μείνει ξανά εκτός προπονήσεων, αφού βρέθηκε και παρέμεινε στην Κατερίνη για μεγάλο διάστημα: «Πέρυσι είχα μία πολύ δύσκολη χρονιά με το ατύχημα του αδερφού μου, τον παρέσυρε ένα αυτοκίνητο πέρασε με κόκκινο το φανάρι και ο αδερφός μου ήταν σε μηχανή. Χτύπησε πάρα πολύ άσχημα, ήταν στην εντατική σε καταστολή, μπήκε στο χειρουργείο για αφαίρεση σπλήνας κτλ, είχε κακώσεις στο κεφάλι, έχει ένα αιμάτωμα. Πολύ χάλια. Και, τότε, είχαν ειδοποιήσει εμένα για το ατύχημα. Όταν με πήραν τηλέφωνο νόμιζα πως μου κάνουν φάρσα και πήρα τους γονείς μου, για να διαπιστώσουμε πως είναι αλήθεια. Ντύθηκα, έβαλα φόρμες και έφυγα για την Κατερίνη χωρίς τίποτα, δεν πήρα τίποτα. Πήγα και τα αγόρασα όλα από την αρχή. Μες τον πανικό σου, τι να κάνεις; Έμεινα στην Κατερίνη, ήθελα να είμαι εκεί αλλά δεν ήθελα να κάνω προπόνηση οπότε λίγο πριν ξεκινήσει ο κλειστός αποφάσισα να κάνω προπόνηση και μετά είπα ότι θα κατέβω τελικά και σε αγώνες. Βασικά, ήθελα να κατέβω σε αγώνες γιατί είχε ξεκινήσει να βλέπει (ο αδερφός μου) και έλεγε ότι «η αδερφή μου είναι πρωταθλήτρια», το έλεγε στους γιατρούς αλλά δεν τον πίστευαν λόγω της κατάστασής του. Οπότε όταν ήταν το Πανελλήνιο πρωτάθλημα τους είπα εκεί στο νοσοκομείο να βάλουν τηλεόραση να δουν, για να πειστούν εκείνοι και να με δει και ο αδερφός μου. Και πιο πολύ νομίζω γι’ αυτό ήθελα να κατέβω, να δει αγώνες να χαρεί κι εγώ λίγο να ξεφύγω. Βρέθηκα σε πολύ καλή κατάσταση τον χειμώνα αν και ό,τι έγραψε, έγραψε το χρονόμετρο αλλά και με αυτό που έγραψε είμαι ευχαριστημένη».

«Έχω βάλει στο μυαλό μου ότι θέλω να πάω μέχρι το Παρίσι, καλά»

«Έχω βάλει στο μυαλό μου ότι θέλω να πάω μέχρι το Παρίσι, καλά. Από εκεί και πέρα αν αρχίσει η πτώση, φτάνοντας σε μία ηλικία που το σώμα δεν βοηθάει τόσο πια, νομίζω δεν θα κάτσω να το πιέσω. Ούτως ή άλλως αυτά που ήθελα έξ’ αρχής ήταν να πάω σε τρεις Ολυμπιακούς Αγώνες, αυτό είχα σκεφτεί όταν έπιασα το όριο για το Ρίο. Γιατί το κοιτούσα με τα χρόνια γιατί ήθελα να είμαι σε υψηλό επίπεδο όλα αυτά τα χρόνια. Θέλω να πιστεύω πως θα δείξω από το ‘23 ένα καλό πρόσωπο, ώστε να μη δυσκολευτώ πολύ το ‘24 όπως έγινε με το Τόκιο. Να στήσω ένα καλό ράνκινγκ φέτος».

Αν τη ρωτήσει κανείς για την πίεση του αθλητισμού, θα εξηγήσει πως πια βλέπει αλλιώς τη ζωή και δεν θέλει άλλο να βάζει τόση πίεση στον εαυτό της αλλά να ευχαριστιέται αυτό που κάνει. «Και τώρα αν με βάλεις σε αγώνα θα τρέξω, θέλω τόσο πολύ. Γενικά πριν το ατύχημα του αδερφού μου έχω καταλάβει ότι δεν ευχαριστιόμουν τους αγώνες. Και γενικά, εμείς οι πρωταθλητές, το χάνουμε ορισμένες φορές με το άγχος και την πίεση. Όποιον αθλητή πιάσεις από τη μύτη στους αγώνες, είναι έτοιμος να σκάσει. Το βλέπεις στα πρόσωπά τους. Βλέπω αγώνες, ένας ξένος αθλητής θα κάνει την τρέλα του θα χοροπηδήσει θα, θα… Και βλέπεις μετά τον Έλληνα και θες να του πεις «Γιατί παιδί μου; Τι συμβαίνει;». Αλλά, βέβαια, φυσικά και έχει διαφορά γιατί ο ξένος είτε τρέξει 10.50 είτε 10.80 δεν έγινε και κάτι. Σε εμάς θα έρθει ο άλλος και θα σε κρίνει. Θεωρώ πως είναι για οικονομικούς λόγους, δεν μπορώ κάτι άλλο να σκεφτώ. Σα να κουβαλάει μία πέτρα μόνιμα ο Έλληνας αθλητής».

Ποδόσφαιρο vs στίβος: Το τέλειο παράδειγμα για τη σύγκριση

Πολλά δεν πηγαίνουν όσο καλά θα έπρεπε στον ελληνικό στίβο, από τις εγκαταστάσεις μέχρι τους αγώνες και τις αμοιβές τους. Αλλά το μεγάλο παράπονο, και ερώτημα, είναι το εξής: «Γιατί όλα στο ποδόσφαιρο»; Και η Πεσιρίδου καταλαβαίνει ως ένα σημείο. Το ποδόσφαιρο είναι δημοφιλές, το παρακολουθεί πολύ μεγάλο κοινό, παράγοντες επενδύουν εκεί πολλά χρήματα. Αλλά… υπάρχει ένα αλλά. Αλλά γιατί να μη γίνεται έστω το ⅕ αυτών που συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο και για τον στίβο; Και η διαφορά μεταξύ των δύο αθλημάτων είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που μπορεί να φαντάζεται κανείς. Το παράδειγμα που έφερε η πρωταθλήτρια των εμποδίων, εξηγεί τέλεια αυτή τη διαφορά: «Νιώθω μία πολύ μεγάλη αδικία όταν έρχεται ο Μαρσέλο και τον βλέπω παντού. Έγινε στις ειδήσεις χαμός γιατί ήρθε στην Ελλάδα ο Μαρσέλο. Το είδες; Σίγουρα το είδες. Όταν ήρθε ο Μίλτος (Τεντόγλου) από τους Ολυμπιακούς εγώ δεν είδα τέτοιο χαμό. Ήρθε ο Έλληνας και δεν έγινε τέτοιος χαμός; Διαφημίζεις τον ξένο παίκτη που ήρθε στην ομάδα του Ολυμπιακού; Θέλεις να παίξεις με αυτό, να γίνει χαμός με αυτό, ΟΚ, να το κάνεις. Όταν γύρισε ο άλλος με το διαμάντι στο χέρι, τι έγινε; Πήγε η μάνα του και η αδερφή του και τον χαιρέτησαν; Γιατί αυτό έγινε. Και δεν σου λέω να πάνε στο αεροδρόμιο, που πηγαίνουν στήνονται για δύο λεπτά και φεύγουν, αλλά να κάνουν το ίδιο που έκαναν με τον Μαρσέλο. Ακολούθησε τον κι αυτόν με το αμάξι, όπως έτρεχαν σαν τρελοί πίσω από το αμάξι του Μαρσέλο. Κάνε τον ίδιο χαμό άμα θες να είσαι δίκαιος. Αλλιώς μη μου το διαφημίζεις τώρα αυτό, με τρελαίνει».

«Στο ποδόσφαιρο αναλύουν τα πάντα, στον στίβο κρίνουν έναν αθλητή μόνο από το αποτέλεσμα»

Ο Μαρσέλο ήταν απλά ένα παράδειγμα, που όμως εξηγεί πολύ καλά τη διαφορά μεταξύ των δύο αυτών καταστάσεων. Και τι φταίει; «Τα λεφτά φταίνε» απαντά η Πεσιρίδου και εξηγεί: «Τα λεφτά. Το ποδόσφαιρο έχει λεφτά, έχει στοίχημα, έχει από παλιά αναγνωρισιμότητα, τρελούς οπαδούς που χτυπιούνται. Το άθλημα δεν μου φταίει σε τίποτα φυσικά αλλά νιώθω πως έχει πέσει το επίπεδο και ασχολούμαστε τόσο με κάτι τέτοια. Και να πω ότι εμείς δεν έχουμε παιδιά στον στίβο; Έχουμε που είναι σούπερ ταλέντα, που πραγματικά έχουν πετύχει τόσα πολλά στη ζωή τους. Με εξοργίζουν όσα βλέπω ή διαβάζω γενικά. Γράφουν για έναν αθλητή στίβου και τον μειώνουν, αφήνουν απλά την είδηση. Κρίνουν τον αθλητή του στίβου μόνο από το αποτέλεσμα. «Η Πεσιρίδου έτρεξε 13 δευτερόλεπτα, τα πήγε χάλια» θα γράψουν, για παράδειγμα. Αν η Πεσιρίδου μπορεί να ήταν κουτσή, που λέει ο λόγος, δεν θα το γράψουν. Στο ποδόσφαιρο όμως μας νοιάζει γιατί βγήκε το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός έληξε 1-1 αλλά το πέναλτι εκείνο δεν ήταν πέναλτι, ήταν λάθος και θα το αναλύσουμε να δούμε ποιος θα έπρεπε να έχει κερδίσει στην πραγματικότητα. Για εμάς δεν θα γράψουν όμως πως ο άλλος μπορεί να έτρεχε με το ζόρι αλλά μόνο ένα αποτελέσματα. Κάνε το ίδιο και στο ποδόσφαιρο, γράψε ότι έληξε ο αγώνας τόσο και δεν μας ενδιαφέρει τι έγινε γενικά. Ή αλλιώς πες και για μένα ότι χτύπησα ένα εμπόδιο, ότι ο άλλος γλίστρησε πχ. Αυτή είναι η σύγκρισή μας».

Και όπως είναι λογικό, οι συνέπειες αυτής της υπέρμετρης λατρείας προς το ποδόσφαιρο, που οδηγεί στην περιθωριοποίηση των ερασιτεχνικών αθλημάτων, δυσκολεύει σε πολλά επίπεδα με βασικότερο αυτό της επιβίωσης. Το βασικό μέσο εισοδήματος για έναν αθλητή του στίβου είναι οι χορηγίες, από τις οποίες όμως δεν προκύπτει η εγγύηση πως θα επιβιώνει κανείς για πάντα από αυτές. Τα χρήματα είναι λίγα και τα… «παίρνουν πίσω» όποτε θέλουν.

«Εμείς υπογράφουμε για έναν χρόνο με έναν χορηγό και εκείνοι ζητάνε post, stories, ξέρεις πως δουλεύει αυτό. Αν κάποιος έχει αγώνες για δύο μήνες σερί, για παράδειγμα, και δεν τα κάνει δεν θα τους νοιάξει και μπορεί να τον απειλήσουν να του κόψουν το συμβόλαιο ή να του μειώσουν τα χρήματα. Άσε το θέμα των πριμ/μπόνους με την Πολιτεία, δεν θέλω να μιλήσω άλλο για τα οικονομικά γιατί είναι τα χειρότερα. Από το μόνο πράγμα που μπορεί να σωθεί ένας αθλητής στίβου είναι οι χορηγίες. Με όλα τα άλλα δε ζεις ούτε με… ψωμί και βούτυρο, αν θες και να πληρώνεις όλους τους λογαριασμούς σου και τις προετοιμασίες σου και όλα. Γι’ αυτό στηριζόμαστε στο Instagram και «τα βάζουμε» με influencers γιατί δεν μας προσεγγίζουν οι χορηγοί».

Τίποτα δεν είναι εύκολο στον στίβο, ούτε το πιο στάνταρ πράγμα: η προπόνηση. Και όχι μόνο επειδή είναι κουραστική και επίπονη αλλά γιατί και οι συνθήκες και οι εγκαταστάσεις όχι μόνο δε βοηθούν αλλά μάλιστα δυσχεραίνουν την κατάσταση. Στον κλειστό κάνουν προπόνηση με… κόντρα άνεμο: «Οι εγκαταστάσεις τώρα είναι αστείες. Μιλάμε για σουρεάλ καταστάσεις. Τον χειμώνα κάνεις προπόνηση στο κλειστό, κομμάτια με διαλείμματα 30 δευτερόλεπτα για να μείνεις ζεστός και να μην προλάβεις να κρυώσεις. Τουλάχιστον να είχαμε τζάμια, να μην έμπαινε το κρύο μέσα. Τρέχουμε με κόντρα άνεμο μέσα στον κλειστό (γέλια). Κάναμε προπόνηση τώρα σε ανοιχτό στάδιο και επειδή πότιζαν το γρασίδι μέσα, μας πότιζαν κι εμάς που τρέχαμε στο ταρτάν. Κάναμε προπόνηση με βροχούλα σα να λέμε. Από την άλλη το καλοκαίρι, εκτός του ότι έχει καύσωνα, κάνεις κομμάτια στα 30 δευτερόλεπτα γιατί αν κάτσεις κάπου για ώρα έρχεται σμήνος κουνουπιών κατά πάνω σου».

Παρ’ όλα αυτά, την Ελισάβετ Πεσιρίδου θα τη δούμε ξανά μέσα στα στάδια και θα τη βλέπουμε για αρκετό καιρό ακόμη να υπερβαίνει εμπόδια, να φορά το εθνόσημο και να «γουστάρει» όταν τη δείχνουν οι κάμερες στα διεθνή ραντεβού με την Εθνική. Θα συνεχίζει να φωνάζει στην προπόνηση, να τσακώνεται με τις συναθλήτριές της και μετά να γελάει και να μιλά ανοιχτά για όλα τα κακώς κείμενα του αθλητισμού στην Ελλάδα. Με την αρχή του 2023, η έμπειρη πρωταθλήτρια θα τρέξει με όρεξη και ενέργεια σε αγώνες έχοντας πρώτο στόχο το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κλειστού στίβου στην Κωνσταντινούπολη και έπειτα, βήμα-βήμα, θα χτίσει τον δικό της δρόμο προς το Παρίσι 2024.

www.gazzetta.gr