(Του Μάρκου Μπόλαρη)

Ήταν χτυπήματα στην ξώπορτα .

Δυνατά !

Επαναλαμβανόμενα !

Κι η φωνή … 

Αγωνιώδης , αλαφιασμένη :

– Κυρά Γενοβέφα !

Και πάλιν 

– Κυρά Γενοβέφα !

Ξύπνησα !

Η μάννα , αγουροξυπνημένη, τρομαγμένη

με πήρε κοντά της .

Στάθηκε πίσω από την πόρτα .

-Ποιός είναι ;

– Ο Μανώλης ο Τ. , ο σκαλιστής ! 

Από το εργοστάσιο !

Καίγεται !

Κόπηκε η φωνή του …

-Καίγεται, ξανάπε, πυρκαγιά !

Κοντοστάθηκε η μάννα.

Είχε γνωρίσει την φωνή.

Ξεκλείδωσε την πόρτα. Άνοιξε .

Τον κοίταξε. Φορούσε ένα παλιό σακκάκι και πλεχτή μπλούζα.

Ήταν 11.00 το βράδυ.

Νοέμβρης.

Στη γειτονιά του Τζιντζιρλή τζαμί το σπίτι.

Πρόσφυγες όλοι , Μικρασιάτες, Κιουταχιαλήδες.

Του Προφήτη Ηλία η ενορία. 

Ψύχρα !

Είχαμε αναμμένες τις ξυλόσομπες.

Ξάστερη η νύχτα. 

Βοριαδάκι.

Ψυχή δεν κυκλοφορούσε στους δρόμους, στα καλντερίμια και στα σοκάκια των Σερρών.

Είχε αφήσει το ποδήλατό του, ένα παλιό κόκκινο Χούμπερ, στο δρόμο και πηδώντας είχε ανεβεί τα σκαλιά .

– Τι καίγεται ;

Μανώλη , τι καίγεται ;

– Το εργοστάσιο !

-Κυρά Γενοβέφα, το εργοστάσιο !