(θα σου περάσει είπαν λες και περνάνε εύκολα οι άνθρωποι)

Του Παναγιώτη Σαββίδη,

Εσείς δεν φύγατε ποτέ γιατί κοιτάξατε κατάματα τον θάνατο και τον καλωσορίσατε για το αιώνιο ταξίδι.

Δεν φοβόσασταν να μιλάτε για αυτόν, λες και γνωριζόσασταν χρόνια, τώρα αντάμα εσείς και αυτός, περιδένεστε στο άπειρο.

Θέλω να φωνάξω δυνατά και η φωνή μου να φτάσει κοντά σε εσάς, να σας πω όλα αυτά που δεν πρόλαβα, να σας πω πόσο πολύ σας αγαπώ.

«Πονάω» λέει η καρδιά, «θα περάσει» λέει ο χρόνος, «αλλά θα θυμάσαι» λέει η ανάμνηση. Ναι θα σας θυμάμαι πάντα, ήσασταν για έμενα το φως, η ανάσα, η πνοή.

Θέλω να απλώσω τα χέρια μου στον ουρανό να βρω εκείνο το σύννεφο που σας έχει αγκαλιάσει να κάθομαι από κάτω του όταν αυτό θα βρέχει.

Υπόδειγμα γονιών, με αξιοπρέπεια βαδίσατε πάνω στην γη, γιατί τίποτα δεν σας χαρίστηκε, κοπιάσατε πολύ.

Μας μεταλαμπαδεύσατε με τις αξίες του ανθρώπου με μόχθο, του ανθρώπου που δουλεύει σκληρά, και όσο αντίξοες να είναι οι συνθήκες, αυτός να μην τα παρατά.

Οι σοφές κουβέντες σας πάντα οδηγός και στα σκαμπανεβάσματα μας, πάντα εκεί, δίπλα μας, στήριγμα για ζωή.

Μας μιλήσατε για το άδικο, τα χρόνια τα φτωχά, τότε που η φλόγα της ψυχής σας, έκαιγε τις κακοτοπιές, για να βαδίσετε όρθια, σε δρόμους που εσείς χαράξατε. Τίποτα δεν σας χαρίστηκε.

Τα δάκρυα έχουν στερέψει, οι αναμνήσεις έχουν κλειδώσει στην καρδιά, και εσείς θα υπάρχετε για πάντα μέσα μου βαθιά.

Εσείς δεν φύγατε ποτέ.

Μπαμπά, μαμά, σας αγαπάω, σας λατρεύω. Σας ευχαριστώ για όλα.