Ήτανε μια φορά τα μνημόνια και η τότε κυβέρνηση αποφάσισε, εκτός των άλλων, να βγάλει σε διαθεσιμότητα τους λίγους σχολικούς φύλακες, που είχαν μερικά σχολεία, καθότι εκείνοι ήταν, απ’ ό,τι φαίνεται, το μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Τα χρόνια πέρασαν και όσοι σχολικοί φύλακες δεν έφυγαν από την υπηρεσία η από τον μάταιο τούτο κόσμο, επέστρεψαν, ακόμα λιγότεροι στα σχολεία τους.

Κι έτσι ερχόμαστε στο σήμερα, όπου υποτίθεται ότι έχουμε ανάπτυξη. Αντί λοιπόν σε περίοδο ανάπτυξης η Πολιτεία να φροντίσει να στελεχώσει τα σχολεία με σχολικούς φύλακες, επιστάτες, γραμματεία και μόνιμο προσωπικό καθαριότητας, ο Δήμος Κατερίνης αποφάσισε να πάρει τους ελάχιστους σχολικούς φύλακες από τις σχολικές μονάδες με τη λογική ότι αφού δεν έχουν όλοι, να μην έχει κανένας. Η απόφαση δεν υλοποιήθηκε προς το παρόν. Όμως:

επειδή οι σχολικοί φύλακες συμβάλλουν τα μέγιστα στην εύρυθμη λειτουργία των σχολικών μονάδων,

επειδή οι κουρασμένοι και γερασμένοι ώμοι των εκπαιδευτικών δεν μπορούν να σηκώσουν άλλα βάρη,

η κοινή λογικής επιτάσσει:

α) την παραμονή των σχολικών φυλάκων στις θέσεις τους.

β) τη στελέχωση όλων των σχολικών μονάδων με σχολικούς φύλακες, επιστάτες, διοικητικό προσωπικό και μόνιμο προσωπικό καθαριότητας.

γ) την απρόσκοπτη χρηματοδότηση όλων των σχολικών μονάδων και την πλήρη κάλυψη όλων των λειτουργικών αναγκών.

δ) τον αντισεισμικό έλεγχο όλων των κτιρίων, που στεγάζουν μαθητές και εκπαιδευτικούς,

ε) τον έλεγχο όλων των λεβητοστασίων και την υλοποίηση της αντιπυρικής προστασίας

στ) τη συντήρηση όλων των υποδομών, συμπεριλαμβανομένων των ηλεκτρολογικών και υδραυλικών εγκαταστάσεων

ζ) την αντιπλημμυρική θωράκιση όλων των σχολικών μονάδων, πολύ περισσότερο του Μουσικού Σχολείου

Τα παραπάνω δεν αποτελούν αιτήματα αλλά την αυτονόητη υποχρέωση κάθε ευνομούμενης Πολιτείας προς τους πολίτες.