Πολύ συχνά στην καθημερινότητα μας χρησιμοποιούμε την λαϊκή ρήση, «Από τότε που βγήκε η συγνώμη χάθηκε το φιλότιμο», για να τονίσουμε την υποκρισία για κάποιον που ζητά συγχώρεση χωρίς ουσιαστικά να την εννοεί, πάρα μόνο για να τηρήσει τους τύπους και να γίνει αρεστός.
Είναι πολύ δύσκολη λέξη η συγνώμη. Κι ακόμη πιο ανεφάρμοστη η έννοια της. Σε μια υλιστική κοινωνία που η επιβίωση γίνεται αυτοσκοπός και ο εγωισμός κληροδοτείται ως η σταθερή διαθήκη της ανθρωπότητας, η μετάνοια, η αυταπάρνηση, η υποχώρηση καταπίνονται από την έπαρση και την αλαζονεία.
Απορώ πως κοιμούνται με ήσυχη την συνείδηση όσοι διαχειρίζονται τις τύχες αυτού του κόσμου, όσοι έχουν διαπράξει μαρτυρικά βασανιστήρια στους λαούς, όσοι έχουν τη δύναμη και καταστρέφουν το υπέροχο δημιούργημα του Θεού για να ζουν πλουσιότεροι μαζί με τα υποχείρια όργανα τους. Πόση αλαζονεία μπορεί να είναι αποθηκευμένη στην ψυχρή καρδιά που να μην παραδέχεται ένα λάθος, ακόμη και ανθρώπινο, αλλά με νύχια και δόντια να πολεμά για να μετατρέψει το μαύρο σε άσπρο.
Υποπίπτουμε πολλές φορές σε ένα ακούσιο παράπτωμα. Αδικούμε τον συνάνθρωπο, αδιαφορούμε για τον φτωχό, τον άστεγο, τον ασθενή. Μα μετά μας τρώνε οι τύψεις. Μας πνίγει το άδικο. Μετανιώνουμε. Ζητάμε συγχώρεση. Γινόμαστε ακόμη και φίλοι με όσους αδικήσαμε, με όσους απογοητεύσαμε.
Δύσκολος αγώνας η πάλη με το εγώ. Πως να ταπεινωθείς; Πως να μικρύνεις μπροστά στην κοινωνία;
Δεν είναι μεγαλύτερη ντροπή όμως η υπεροψία, η απληστία και η αχαριστία να χαρακτηρίζει όλη σου τη ζωή για να επιβιώνεις υπερήφανος εις βάρος των άλλων;
Πόσο μαγεμένοι πρέπει να είναι οι σκληροί μεγιστάνες του συστήματος που δεν πτοούνται από καμιά ανθρώπινη τραγωδία, από την οικονομική εξαθλίωση, από τα χίλια μύρια δεινά που βιώνει ο απλός κάτοικος της χώρας μας και όλης της υφηλίου;
Πόσο γλυκιά μπορεί να είναι αυτή η μάταιη καρέκλα της εξουσίας για να σε κρατά δέσμιο της αυταρέσκειας και της καλοπέρασης, αρνούμενος να παραδεχτείς, με ειλικρίνεια και τόλμη, λάθη, παραλείψεις, αστοχίες, αδικίες και κάθε ανθρώπινη αστοχία που είναι δεδομένη για εμάς τους γήινους, φθαρτούς, φιλοξενούμενους και περαστικούς κατοίκους του πλανήτη.
Εμείς λοιπόν, τα μικρά, απλά, αμαρτωλά και ασήμαντα ανθρωπάκια, λαχταρούμε να δούμε ένα ελάχιστο σημάδι μετάνοιας από τους μεγάλους διαχειριστές του συστήματος.
Ονειρευόμαστε έναν ηγέτη να ταπεινωθεί κάποτε μπροστά στον λαό και να κερδίσει την εμπιστοσύνη του με την ειλικρίνεια, με την αλήθεια, με τις πράξεις, με τις αξίες, τις αρετές και τα ιδανικά που σβήστηκαν στην διχασμένη και προδομένη πατρίδα μας.
Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση, η μεγαλύτερη καινοτομία και αλλαγή στην ζωή μας.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
