Ζούμε στην Ελλάδα την ιδιόμορφη Χώρα των απίστευτων «αντιφάσεων και των εντυπωσιακών
κυβισμών ή αλλιώς σκαμπανεβασμάτων» όπου λέμε «αυτό δεν μπορεί να γίνει» και με την
κατάλληλη Πολιτική παρέμβαση αυτό γίνεται ή, πάλι, λέμε «αυτό πρέπει να γίνει (οι
«πολιτικάντηδες» λένε εμφαντικά «υποσχόμαστε ότι θα γίνει») και ΠΟΤΕ δεν γίνεται και σήμερα
αισθάνθηκα την υποχρέωση να καταθέσω μερικές παραγράφους ειλικρινούς σχετικού
προβληματισμού…

Η προσμέτρηση επιδόσεων σε διάφορους τομείς των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, μέσα από
μια διαδικασία που χαρακτηρίζεται  ως «δοκιμασία, διαγώνισμα» ή ακόμη, κατά το ξενόφερτο και
λίαν προσφιλές στην εποχή μας «τεστ», έχει  ως στόχο τη διαφοροποίηση ανδρών, γυναικών και
παιδιών και την κατάταξή τους  σε κάποιες ιεραρχικές συμβολικές πυραμίδες επιδόσεων και
επιτυχίας που αντικατοπτρίζουν και πραγματικές πυραμίδες  καθημερινών κοινωνικών,
οικονομικών, επιστημονικών, επαγγελματικών, πολιτιστικών και  αθλητικών δραστηριοτήτων……
Συχνά ακούγεται η κριτική που αποδοκιμάζει όλες ή έστω κάποιες  προσπάθειες προσμέτρησης
και διαφοροποίησης προβάλλοντας, προφανώς όχι ως ουσία αλλά καταφανώς ως επίφαση,
επιτακτικά την ανάγκη διασφάλισης δημοκρατικής «ισότητας» (υπογραμμίζω πόσο συχνά και πόσο
βάναυσα κατακρεουργείται αυτή η πολύτιμη έννοια) που επιφέρει νομοτελειακά και αναγκαστικά
ως αποτέλεσμα την θεώρηση «όλων ως ίσων!..»

Τίποτε δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο ανακριβές και άδικο για τον καθένα και την
καθεμιά μας, για κάθε γιό και κάθε κόρη μας, ως άτομα με το χαρακτηριστικό της ανεπανάληπτης
μοναδικής προσωπικότητάς και αντιπαραγωγικό για ολάκερη την  κοινωνία που ως σύνολο
συνθέτουμε.

Εμείς οι άνθρωποι, το γένος των “Homo Sapiens”, διαφέρουμε στο μπόι, στο βάρος και το πάχος,
διαφέρουμε και στο «κάλλος», δηλαδή στην αισθητική της εποχιακής ή  διαχρονικής σημασίας
«ομορφιάς» όπως διαφέρουμε και στις επιδόσεις που διαφοροποιούν τις μυοσκελετικές και τις
διανοητικές δεξιότητες και ικανότητές μας. Αυτές οι διαφοροποιήσεις και αντικειμενικά εμφανείς
είναι και αναλλοίωτα παρέμειναν και συνεχίζουν να παραμένουν ως δεδομένα στο πέρασμα του
χρόνου.

Θα ήμουν, όμως, ανιστόρητος ίσως και επικίνδυνα υποκριτικός εάν δεν παραδεχόμουν ότι
υπήρξαν εποχές στις ανθρώπινες κοινωνίες όπου οι διαδικασίες αξιολόγησης διαβρώθηκαν με
στόχο να υποτιμηθούν  άτομα ή ομάδες και να  υπερτιμηθούν άλλοι.

Να θυμηθούμε τους Νέγρους της Αμερικής, τους αποκαλούμενους πλέον «Αφρο-Αμερικανούς»
ως ένα κραυγαλέο, ιστορικό παράδειγμα ανάμεσα σε πολλά άλλα διαχρονικά παρόμοια. Αυτά
δεν  αναιρούν ούτε τη χρησιμότητα των «τεστ» ούτε, φυσικά, και το δεδομένο των ανθρώπινων
διαφορών σε ποικίλα και αντικειμενικά μετρήσιμα χαρακτηριστικά και τις ανισότητες που
προκύπτουν στη διαδικασία του ανταγωνισμού.

Δημοκρατία σημαίνει να διασφαλίζουμε την ισότητα των ευκαιριών βοηθώντας άτομα και
ομάδες να επιδείξουν τα ταλέντα, τις δεξιότητες και  ικανότητές τους και να επιβραβεύουμε τους
καλλίτερους και τις καλλίτερες για να προκύπτει έτσι όφελος για τα κοινωνικά σύνολα!

Αντίθετα, η ψευδό-δημοκρατική αποδοχή, ενάντια στα πραγματικά δεδομένα, της ισότητας
των επιδόσεων, θα μας οδηγήσει όχι μόνο σε εξίσωση της αντικειμενικής πραγματικότητας με την
ψευδαίσθηση μιας ανύπαρκτης πραγματικότητας αλλά, ακόμη χειρότερα για τον καθένα και την
καθεμιά μας χωριστά, ώριμους στην ηλικία και νεολαίους, για όλους μας συνολικά, θα μας
εξισώσει προς χαμηλότερους κοινούς παρονομαστές…

Στην πρώτη περίπτωση, αυτήν της διασφάλισης ισότητας ευκαιριών εκείνοι και εκείνες που το
πετυχαίνουν με διαδικασίες του ελεύθερου ανταγωνισμού και συναγωνισμού επειδή υπερτερούν
θα πάρουν ..Άριστα. 

Στη  δεύτερη περίπτωση, αυτή της ψευδούς και συνάμα διαχρονικά μυωπικής αποδοχής ίσων
επιδόσεων κόντρα στα αντικειμενικά δεδομένα και τους αριθμούς από άτομα που δεν διαθέτουν
ίσες ικανότητες, τότε επιτέλους στην Ελλάδα των αντιφάσεων και των σκαμπανεβασμάτων, πρέπει
να δεχθούμε ότι και τα κριτήρια και τα αποτελέσματα μιας τόσο ανήθικης, δήθεν δημοκρατικής
πολιτικής, σίγουρα θα πρέπει να κριθούν ως …Άρρωστα!..