Συνηθίζεται στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα η βαθμολόγηση του προσωπικού, η απόδοση του, η εργατικότητα, η συνέπεια, η παραγωγικότητα, η αποτελεσματικότητα.     

  Όταν η αξιολόγηση όλων των  εργαζομένων  γίνεται από ικανά στελέχη που έχουν διαβεί όλα τα δύσβατα μονοπάτια του εργασιακού χώρου ευθύνης τους, όταν κρίνουν ανθρώπινα, όταν θέλουν να βελτιώσουν κι όχι να τιμωρήσουν, τότε ο ρόλος τους έχει θετικό πρόσημο στην εύρυθμη και σωστή λειτουργία ενός φορέα ή μιας επιχείρησης.

   Όταν όμως η αξιολόγηση έχει διαταχθεί σε πρόσωπα που διακρίνονται μόνο από ξερούς τίτλους σπουδών, υψηλές γνωριμίες, χωρίς εμπειρία, δίχως ανθρώπινα αισθήματα και ευελιξία, τότε λογικό και επακόλουθο είναι η αντίδραση, η ένταση, η λάθος καθοδήγηση και εκτροπή από το δρόμο της επιτυχίας και της προόδου.

  Δεν είναι δυνατόν ένας εκπαιδευτικός να ζει υπό τη διαρκή πίεση και το άγχος της αξιολόγησης καταστρέφοντας την ψυχή και την δημιουργικότητα του, απομακρυσμένος, αναγκαστικά, από τον ουσιαστικό ρόλο της παιδαγωγικής παρουσίας του μέσα στην τάξη, της μεταφοράς και εμπέδωσης γνώσεων στις μαθήτριες και στους μαθητές του που, ειδικά στη σημερινή εποχή, χρειάζονται , όσο ποτέ, ένα συμπαραστάτη, ένα φίλο, ένα δάσκαλο για το σχολείο και την ζωή. 

  Αυτό το αυστηρό, ψυχρό και απρόσωπο βλέμμα του βαθμολογητή δεν διαθέτει κανένα στοιχείο από ότι έχει σχέση με σχολείο, εκπαίδευση, μάθηση, αγωγή και παιδεία. Είναι απόρροια ενός συστήματος που εξυπηρετεί συμφέροντα για λίγους.  Κι αυτό το σύστημα κηρύττει ως σημαία την συμπόρευση με την Ευρώπη χωρίς όμως μισθολογική ισορροπία, με αποτέλεσμα ο βιοπορισμός να προσθέτει περαιτέρω βάρος στον εκπαιδευτικό, στον νοσηλευτή, στον αγρότη, στον κάθε εργαζόμενο.

 Δεν είναι δίκαιο να κρίνει και να ταπεινώνει  έναν εργαζόμενο αυτός που λειτουργεί ως ρομπότ και επιβιώνει κάτω από την ομπρέλα του βολέματος όπου η μοχθηρία, η αγάπη και η ευαισθησία είναι  παντελώς άγνωστα στοιχεία.

  Σε όλους τους κλάδους υπάρχουν κάποιοι εργαζόμενοι που αδιαφορούν,  που δεν τιμούν το μισθό και το λειτούργημα τους. Μήπως όμως κι εδώ το άρρωστο σύστημα εθελοτυφλεί ρίχνοντας τα βέλη του στον τυπικό, στον συνεπή, στον ακούραστο εργάτη; Μήπως δεν αξιολογούνται όλοι ίσα και δίκαια;

   Η πορεία και το έργο του καθενός κρίνεται αυστηρά και καθημερινά από τους  άμεσους συνεργάτες του, από όσους βιώνουν μαζί του τα ίδια πάθη και λάθη, αξιολογείται από τους καρπούς των έργων του κι όχι από επιδοτούμενα  προγράμματα που απολαμβάνουν λίγοι για να βασανίζουν αμείλικτα τους πολλούς.

Γιάννης Τσαπουρνιώτης