Δευτέρα σήμερα, ημέρα του «Αγίου Πνεύματος», και σας καλώ σε έναν κοινό προβληματισμό
για την ψυχολογική σημασία της αναπόφευκτης για όλους και όλες εμάς τους θνητούς συμβολικής
πτώσης της «Αυλαίας…» όχι για την φυσική μας υπόσταση αλλά για την επαγγελματική…
Η προσωπική μας ύπαρξη είναι μια ξέχωρη κουκίδα μέσα στα πολλά εκατομμύρια άλλων που
στο σύνολό τους, σαν ψηφειδωτό, συνθέτουν «την προσωπογραφία» ενός Λαού. Υπαρξιακά
συμπληρώνουμε την παρένθεση που στοχεύει στην αναίρεση του προκαθορισμένου τέλους,
μετριάζοντας την «άδικη» μοίρα κάθε ζωντανού οργανισμού, με την παρεμβολή μιας σειράς
νοημάτων και πράξεων που ελπίζουμε ότι θα απαλύνουν το σοκ της ανυπαρξίας.
Από τη στιγμή που μπορούμε να σκεφτούμε ώριμα συνειδητοποιούμε ότι είμαστε εφήμερα
όντα, ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το θάνατο και κάπου εκεί ξεκινά και ο αγώνας για την
παράταση της αναπόφευκτης «δύσης» μας..
Στη καθημερινή ζωή όλων μας, όπως και στον λαμπερό κόσμο της Πολιτικής, των Μέσων
Μαζικής Επικοινωνίας και τον σεμνό χώρο της Θρησκείας ισχύουν οι ίδιοι κανόνες…
Οι πολλοί μένουν στην αφάνεια και αρκούνται στην περιορισμένη αναγνώριση που τους δίνει
ένας μικρός ή μεγάλος κύκλος φίλων, θαυμαστών αλλά και..εχθρών!
Κάποιες και κάποιοι ξεφεύγοντας από την αφάνεια δεσπόζουν στα διάφορα παλκοσένικα
της…κοινωνίας για αρκετό χρονικό διάστημα, μαγεύουν και συγκινούν απολαμβάνοντας
ταυτόχρονα κοινωνική αναγνώριση και οικονομικά οφέλη.
Νομοτελειακά, όμως, η πραγματικότητα ήταν και παραμένει αναλλοίωτη: από τη στιγμή που θα
ανατείλει το άστρο του καθένα και της καθεμιάς μας είναι ήδη προκαθορισμένη η διαχρονική
τροχιά του και θα έρθει, αργά ή γρήγορα, η «Δύση..»
Γράψτε μου σας παρακαλώ εάν γνωρίζεται πολλά άτομα σε κύκλους φίλων και γνωστών που με
νηφαλιότητα, με συμαισθηματικήωριμότητα, δέχονται ότι κάποια στιγμή θα προκύψει και για
αυτόν ή αυτήν η κλήση «εξόδου» θα ηχήσει η λυπηρή καμπάνα της προσωπικής τους
«αποδημίας…»
Η ώρα, η στιγμή που θα πέσει η αυλαία για εμένα η εσένα είναι κάτι που σχεδόν όλοι το
μπλοκάρουμε…
Τη συνειδητοποίηση αυτής της στιγμής, της πτώσης της προσωπικής αυλαίας, την αποφεύγουμε
όλοι και μάλιστα ιδιαίτερα εκείνοι και εκείνες που βρίσκονται στις πρώτες θέσεις του παλκοσένικου
της ζωής, στις θέσεις εξουσίας και ευρείας αναγνωρισημότητας…
Οι μεγάλοι, όμως, οι πραγματικά μεγάλοι, έχουν τον τρόπο να μετριάσουν το σοκ της
πραγματικότητας και μπορούν να αποχωρήσουν από το παλκοσένικο με κομψότητα, τακτ, στυλ.
Το «τάϊμινγκ» της αποχώρησής, ο έγκαιρος αποχαιρετισμός, γοητεύει, συγκινεί, ενθουσιάζει. Η
αντιμετώπιση του τέλους, η αποδοχή της μοιραίας «Δύσης» γίνεται ένας ακόμη σταθμός για την
επίδειξη όλων εκείνων των ψυχοσυναισθηματικών ικανοτήτων και χαρακτηριστικών
προσωπικότητας και ταλέντων που επί σειρά ετών είχαν συντελέσει παραγωγικά στην επιτυχία της
καθιέρωσής τους στη συλλογική συνείδηση του κοινού.
Υπάρχουν, τελικά, αυθεντικά «μεγάλοι» στον κόσμο της ελληνικής Πολιτικής, των Μέσων
Μαζικής Επικοινωνίας και στη Θρησκευτική Ιεραρχική Δομή Εξουσίας που διαθέτουν ταλέντο αλλά
μαζί και την δύναμη να πασχίζουν, να πειθαρχούν, να αγωνίζονται, να διδάσκονται, να
διορθώνονται και τελικά να αποσύρονται στην κατάλληλη ώρα;
Αφήνω εσάς φίλες και φίλοι αναγνώστες αφού εξετάσετε την τρέχουσα διεθνή και ελληνική
πραγματικότητα, να κρίνετε και να απαντήσετε…
Εγώ κλείνω το σημερινό, προφανώς σιβυλλικό και ταυτόχρονα Αριστοφανικό, πιπεράτο μου
γνωστοποιώντας τη δική μου θέση ότι αυτούς και αυτές, που θαρραλέα αποφασίζουν όταν έχει
ωριμάσει, όταν έχει φτάσει η σωστή ώρα να»ρίξουν» οι ίδιοι την αυλαία δεν θα τους λησμονήσει
κανείς!…
Εκείνους που «αποχωρούν» όταν η πραγματικότητα τους το ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ, και δεν έχουν τη
δυνατότητα αναβολής και παράτασης παραμονής τους στη θέση Εξουσίας ήδη τους ξεχάσαμε!..
Οποιαδήποτε σχέση με γνωστά πρόσωπα της ελληνικής και διεθνούς πραγματικότητας είναι
εντελώς «τυχαία!…»
