Ελευθερία! Τι ωραία που ηχεί στα αυτιά. Μια από τις πιο όμορφες, ουσιώδεις, καταλυτικές λέξεις στην καθημερινή μας χρήση.
Μεγάλοι και σκληροί αγώνες έχουν δοθεί και δίνονται για την ελευθερία του λόγου, της ελεύθερης σκέψης, της ελευθερίας του τύπου, της ελευθερίας του ατόμου, της ελεύθερης μετακίνησης, της ανεξιθρησκείας, της ελεύθερης πατρίδας.
Πόσο ελεύθερος μπορεί να αισθάνεται σήμερα αυτός ο πολίτης που πανηγυρίζει μαζί με την κουστωδία των διαχρονικά βολεμένων συστημικών «αγωνιστών» της χώρας; Για πια ελεύθερη πατρίδα μπορεί να γίνει λόγος όταν αυτή υπακούει στα κελεύσματα τρίτων χωρίς να αντιστέκεται στην αναίμακτη κατάκτηση της;
Πως είναι δυνατόν να υπερασπίζεσαι την ελευθερία όταν απογυμνώνεις την δύναμη σου για να δηλώσεις περίτρανα τη συμμετοχή σου σε παράλογους πολέμους; Είναι δυνατόν η ελευθερία που συμβαδίζει με την ειρήνη να εκφράζεται με αποστολή πυρομαχικών σε πολεμική σύρραξη; Είναι λογικό από τη μια να καταδικάζεις την τρομοκρατία κι από την άλλη να ανέχεσαι το βομβαρδισμό αμάχων γυναικόπαιδων ακόμη και σε νοσοκομεία;
Η αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας είναι επιβεβλημένη για την στήριξη των αθώων συνανθρώπων μας που είναι τα θύματα των συμφερόντων των κουμανταδόρων της υφηλίου. Χώρες σαν την Ελλάδα, προασπιστές της ειρήνης, της δημοκρατίας, της ελευθερίας, δεν νοείται να έχουν την παραμικρή στρατιωτική συμμετοχή σε ένοπλες συρράξεις.
Από την άλλη πάλι σήμερα, σε μια ελεύθερη, υποτίθεται, κοινωνία, πολλοί συμπολίτες μας αισθάνονται εγκλωβισμένοι στο χώρο εργασίας τους. Σκύβουν το κεφάλι υπακούοντας στις παράλογες απαιτήσεις της αλαζονείας μιας προϊστάμενης αρχής, που σε πλείστες περιπτώσεις, ασχολείται με το δέντρο, όπως συνηθίζουμε να λέμε, ενώ το δάσος έχει ήδη καεί και χρειάζεται δεντροφύτευση.
Όποιος τολμήσει να εκφράσει την αλήθεια που πιστεύει, να διεκδικήσει το δίκαιο που είναι οφθαλμοφανές, όποιος ξεφύγει από την αδράνεια και τη σιωπή που επιβάλει το άρρωστο σύστημα, τότε στοχοποιείται, απειλείται, διαγράφεται, απολύεται.
Αυτή, δυστυχώς, είναι η πραγματικότητα στον πολιτισμένο κόσμο που διατυμπανίζουν με τις σημαίες της υπεροψίας οι μεγάλοι αφέντες που καθορίζουν την τύχη των άψυχων, ανθρώπινων ρομπότ. Η διασφάλιση της σωστής λειτουργίας πολλών βασικών τομέων του δημόσιου βίου ανατίθεται σε άτομα που ουδεμία επαφή και εμπειρία έχουν με την κοινωνία, με την πραγματικότητα, με την ουσία της αποστολής που είναι διατεθειμένοι να φέρουν εις πέρας.
Προσπαθώ να ελευθερωθώ από τους δεσμοφύλακες αυτής της παράνοιας. Αισθάνομαι ελεύθερος όταν βγάζω από την ψυχή μου τις σκέψεις που με προβληματίζουν χωρίς να υπακούω σε άνωθεν εντολές, χωρίς συγκάλυψη, χωρίς χαϊδέματα και υποκριτικά χαμόγελα.
Είμαι απαλλαγμένος πλέον από τις υποδείξεις, τις συστάσεις, τις νουθεσίες μιας ανώριμης συμπεριφοράς ανθρώπων που διαχειρίζονται ύψιστα καθήκοντα.
Παραμένω δούλος του Θεού, ως αμαρτωλός της πτώσης, ευγνώμων για την ελευθερία που μου χαρίζει απλόχερα μόνο αυτός, μέσα στη γήινη φυλακή που έχτισαν οι προσκυνητές της ύλης και της φθοράς.
Συνεχίζεται…
Γιάννης Τσαπουρνιώτης.
