(Του Μάρκου Μπόλαρη)

Μιά αμάχη αέναη !
Η πάλη ανάμεσα στο φώς και στο σκοτάδι, 
μάχη εκκωφαντικής σιγής, αρχέγονη πάλη, 
τάχα της γής οι περιστροφές να ‘ναι , 
ανατολές που η μεγαλοσύνη τους κόβει την αναπνοή ή μήπως ηλιοβασιλέματα που
την μαγεία τους διστάζει η πέννα να καταπιαστεί με λέξεις 
να τα περιγράψει, 
α ! είναι αδυσώπητη αυτή η μάχη,
πηχτό σκοτάδι τις ασέληνες βραδιές,
κι είναι τα έργα τα καταχθόνια του σκότους, 
πίσσα το σκότος , κατάμαυρες κι οι καρδιές,
το φώς και η μαυρίλα, 
της μέρας και της νύχτας, 
της ζωής και της ψυχής, 
οι κατηγορίες μιάς πορείας που άρχισε από τότες που ο άνθρωπος νόησε τον εαυτό
του; 
οι φιλοσοφικές διαστάσεις κι οι θεολογικές, 
ανατολές και μεσάνυχτα της ψυχής, 
μαύρισε , σου λέει ο λαός, η ψυχή μου,
πίκρισε το στόμα μου, 
κι ούτε ένα αστέρι στον ουρανό , κι ούτε 
λιγοστό φώς στα σωθικά ,
και τανάπαλιν, λάμψον και ημίν τοις αμαρτωλοίς, αμείλικτος ο πόλεμος, υπαρξιακός, 
θαμπώνεται ο νούς κάθε πρωί, 
αγάλλονται οι οφθαλμοί στη θέα του ήλιου 
που ανατέλλει, θαρρείς να ξανασμιλεύεται 
εν βραχεί ο κόσμος, 
αγάλλονται όσοι οφθαλμοί ορούν, αφού τινές,
οφθαλμούς έχουσι και ουκ όψονται, 
αμάχη αρχέγονη, 
στην ψυχή τ’ ανθρώπου, 
αμάχη και φόβος, αμάχη κι αγωνία, 

αμάχη και πόνος, 
από πού ερχόμαστε , τέκνα φωτός ή του ερέβους,
και πού πηγαίνουμε , 
σαν άνθη του αγρού που εξανθίζουν,
πόσες ψιμυθιές το πινέλο 
επιστρατεύεται να βάλει στον πίνακα, 
πόσες ψευτιές η γλώσσα
σοφίζεται να σωρρεύσει στην ζωή ,
πόσες ανοησίες η καθημερινότητα
άγαρμπα προσθέτει 
τούτη την αέναη κι ανελέητη μάχη 
γιά να σκιάσει , 
τις ανατολές για να μην δούμε , του κόσμου 
την επαναλαμβανόμενη επαναδημιουργία,
την αγαλλίαση τούτη 
του ήλιου , ήλιε μου παλικάρι μου, 
που ξεπροβάλλει απ’ τα νερά του Αιγαίου, 
χανόμαστε μέσα 
σε πέλαγος μικρότητες , 
βυθιζόμαστε στα ρηχά 
της ανοητολογίας και της σπουδαιοφάνειας,
μα ενός εστί χρεία, 
σε τούτη την ατελεύτητη μάχη 
ανάμεσα στο φώς και στο σκοτάδι ,
τι μάχη πολύνεκρη και πολυματωμένη,
στα Μαρμαρένια Αλώνια της Ψυχής, 
νάτος ο Διγενής ψυχομαχεί,
κι η γης τόνε τρομάσσει,
γιουρούσια πειρατικά και ρεσάλτα, 
από τότες που νόησε ο άνθρωπος τον εαυτό του,
κι η πλάκα τον ανατριχιά πώς θα τόνε σκεπάσει
από τότες που ο Οδυσσέας 
με το σπαθί του θυσίες έκανε στις πύλες του Άιδη,
τι έγνοια και τι πόνος, ανατριχίλα,
από τότες που οι ψυχές μάχονται 
από τις σκοτεινές σπηλιές, που ο Πλάτωνας περιγράφει, στο φώς να βγούν, 
μέσα στο σκοτάδι, στη λάσπη μέσα, 
βουτηγμένοι, έργα σκότους απεργαζόμενοι,
ομπρός βοηθάτε, κράζει ο ποιητής, 
Τι, ιδέτε εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη λάσπη,
κι α, ιδέτε, χώθηκε τ’ αξόνι του βαθιά μες στο αίμα!
κολλήσαμε, μιά κοινωνία, ένας λαός,
αλοίμονο, η ανθρωπότη ολάκερη, στη λάσπη ,
στο γαίμα , βαθιά μέσ’ στο γαίμα, 
πορεία από το φώς στο σκότος, 
καιρός θυέλλης, κι ούτε κάν φανός θυέλλης, 
μεσοπέλαγα αρμενίζω ,βύθιος ο δράκων, 
άρχων του κόσμου τούτου, του σκότους ,
κι η μάχη έως του αιώνος, 
ένα Λημνιό γεροντάκι, 

την μάχη τούτη της σπηλιάς που θυμίζει, 
ο Πετράκης , του Ακράθω πολίτης, 
μικρός το δέμας, φωτεινό το πρόσωπο , 
πού το βρήκες τόσο φώς 
Γέρο Πέτρο , 
στη ανήλιαγη σπηλιά στη Μικραγιάννα,
που βρήκες χρώματα κι ανθείς,
που μίσχο και σαλεύεις,
τι μάχες έδωσες , τι Τιτανομαχίες ,
το πως κερδίζεται το Φώς , 
πως για να σημειωθεί 
το Φώς του Προσώπου Του 
στο δικό σου,
κοιτώ και ξανακοιτώ δυό εφήμερες 
φωτογραφίες 
και θωρώ πως στο εφήμερο έγινε μπορετό 
να συλληφθεί το αιώνιο ,
η νίκη που πέτυχε το φώς , λάμψον και ημίν,
νίκη πάνω στο παχυλό σκοτάδι,
τα νύν στον Άθωνα, όπως τότες στο Θαβώρ,
έχει μονοπάτι για την κορφή, 
ανωφερές κι επικίνδυνο, 
έτσι κι αλλιώς ,
τη ταπεινώσει τα υψηλά, 
την Ανατολή για να χαρείς στο Αιγαίο , 
της ψυχής μιά ανατολή στο χαρίεν Αιγαίο
της ύπαρξης , 
την ανάστροφη πορεία από το σκότος,
αγραυλούντες στα μπεντένια, 
του Πετράκη τα μονοπάτια, γιά τον Άθωνα 
ή γιά στα σωθικά αναζητάς , 
μην θαρρείς , αέναη η μάχη, φοινιχθείσα
ρείθροις αιμάτων,
μα το Φώς 
είναι το διακύβευμα, του σκότους ενάντια,
κι ο Διγενής τροπαιοφόρος Άη Γιώργης
κι ο Οδυσσέας στις πύλες υποδέχεται Λυτρωτή 
στον Άιδη , 
Φώς εκ Φωτός !