Επίσημα το έργο έφυγε από μένα και ξεκίνησε το ταξίδι του στον κόσμο. Όσοι το έχετε στα χέρια σας αλλά και όσοι “συναντηθείτε” μαζί του στην πορεία, κοπιάστε να το ανοίξετε και να περιπλανηθείτε στις διαδρομές του – όχι για να τιμήσετε τον συγγραφέα – ο κάθε συγγραφέας μπορεί και να αποδειχτεί κατώτερος των δημιουργημάτων του.
Κάθε βιβλίο όμως εμπεριέχει “φωνές” πολλών ανθρώπων του παρελθόντος και του μέλλοντος και ίσως να επιφυλάσσει “απαντήσεις” για τα ερωτηματικά μας.
Η Ποίηση και γενικότερα η Λογοτεχνία αυτά τα χρόνια είναι πιο αναγκαίες από ποτέ. Ας αφουγκραστούμε τα μηνύματά τους και ας επιλέξουμε οι ίδιοι να τα αξιοποιήσουμε ή να τα απορρίψουμε αν δεν στέκονται στο ύψος των αναγκών μας. Τουλάχιστον θα ξέρουμε!
Spoiler alert:
Η ΑΥΛΟΠΟΡΤΑ
Θ’ αφήσω έξω την αυλόπορτα ανοιχτή
το δειλινό που θα φυσάνε τα μελτέμια
και θα πυκνώνει η περαντζάδα στα στενά…
Περνάνε άγνωστοι διαβάτες βιαστικά
κι αφήνουν άτονο ξωπίσω τ’ άρωμα τους
να εξατμίζεται στο ρεύμα το ζεστό…
Ούτε ματιά δε λέει να πέσει προς τα ‘δώ
μόνο τ’ ανάλαφρο ακούμπισμα μιας φούριας
και κάτι ανέκφραστα, περαστικά προφίλ…
Μα εγώ για ‘σένα μόνο άνοιξα την πόρτα
Για να περάσεις τη λανθάνουσα στιγμή
σε κάποια αυθαίρετη παράκαμψη του χρόνου
και στη διάστασή μου έξαφνα να μπεις
σε φως διάχυτο σαν χρώμα που απλώνει –
Πάνω στις πλάκες της αυλής
και στα περβάζια,
στους ασπρισμένους τοίχους
και σε στόρια θαλασσιά…
κι άπλετο πάνω στα σγουρά σου τα μαλλιά
να εκθαμβώνει το ερωτευμένο βλέμμα
για να μπορεί μες στη θαμπάδα ν’ αγροικά
την αύρα φλόγινη στα όρια των σωμάτων…
Κι από το χτυπητό μοτίβο των βημάτων
στον ερχομό σου ν’ αρχινάει ένας χορός
πρώτα απ’ τα ποδιά τα δικά σου χορεμένος…
Κι όλος ο τόπος κι ο καιρός συμπυκνωμένος
να σκάει εμπρός μου σαν βεγγαλικό
και να χυμάνε σαν ποτάμι ορμητικό
όλοι του κόσμου οι αδιάφοροι διαβάτες
μες στα φραγμένα όρια των τετραγωνικών
μιας ιδιόκτητης αυλής που ερημώνει…
Κι οι προδομένοι έρωτες αλλοτινών καιρών
χυμούν κι εκείνοι γελαστοί κι αλαφρωμένοι
και διαστέλλονται τα όρια της αυλής…
Και πιάνετ’ ένας με τον άλλον χέρι χέρι
γνωστοί και άγνωστοί μου άνευ συστολής
κι έρχετ’ ο άκρατος χορός και ξεφαντώνει
Και το τραγούδι αντηχεί στη διαπασών…
Κι από τα κλαρωτά φορέματά των κοριτσιών
φυσούν νοτιάδες για να φέρουνε συμβάντα
απ’ τη μισάνοιχτη αυλόπορτα που τρίζει…
Κι όσο του έρωτα ο ιδρώτας λαμπυρίζει
μες στ’ ανοιχτά πουκάμισα των αγοριών,
μυρίζουν ρούμι, μοσχολέμονο και δυόσμο –
Μέθα και φέρε μου ανάποδα τον κόσμο!
Όλα να γίνουνε ξανά απ’ την αρχή…
ρέουν βελούδινοι κυματισμοί
πάνω στο διάφανο, κατάλευκό σου ντύμα…
Και σαν τα θραύσματα των πυροτεχνημάτων
αλλάζεις χρώματα κι αλλάζουνε καιροί
το γαλανό, το πράσινο, το χρυσαφί
και το βαθύ το κόκκινο για τους ορίζοντές μου –
Πες μου,
άναρθρα, με θρόους και βοές
το σφραγισμένο κωδικό των μυστηρίων
ν’ ανοίξει η πύλη των θαυμάτων επί γης
κι όσα δεν ήρθανε, να έρχονται για πάντα…
Φύσα νοτιά και φέρε χρόνους και συμβάντα,
είναι η πόρτα αυτή την ώρα ανοιχτή
κι η αύρα φλόγινη στα όρια των σωμάτων…
Σάκης Στρογγύλης – ΙΧΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ – Εκδόσεις Εντύποις.
