(Του Μάρκου Μπόλαρη)

«λαβόντες δε αυτόν οι μαθηταί 

νυκτός καθήκαν διά του τείχους (της Δαμασκού)

χαλάσαντες εν σπυρίδι…»

Μας φαίνεται πως μακράν ημών 

συμβαίνουν τα κρίσιμα των ημερών γεγονότα !

Θαρρούμε πως σε τόπους αλαργινούς 

και παντελώς ξένους προς ημάς διαδραματίζονται 

τα σημαντικά συμβάντα ! 

Που είναι τάχα η Δαμασκός ;

Και τι μας νοιάζει εμάς 

εάν πάνω σε αγροτικά 4×4 τζιχαντιστές , 

οι πρώην κι οι επόμενοι, 

εισήλθαν εν περιπάτω κι άνευ αντιστάσεως 

στην αρχαία Δαμασκό, 

από την οποία ένας γενναίος Έλλην Πρέσβυς

δραπέτευσε , 

την ηρωική παράδοση των προγόνων του

μή σεβόμενος , 

τι σημαίνει τάχα για εμάς η Δαμασκός, 

τους Έλληνες ; 

Συγγράματα πολλά έχουν γραφεί και θα γράφονται, 

όμως , επιτρέψτε μου σε τούτο 

το ελάχιστο σημείωμα, μιάς κι αύριο ξημερώνει 

του Αγίου Σπυρίδωνος , Επισκόπου Τριμυθούντος

αρχαίας της Μεγαλονήσου Κύπρου επισκοπής,

να σας θυμίσω την ιστορία εκείνη με την σπυρίδα

που διαδραματίστηκε στην Δαμασκό 

και οι Πράξεις των Αποστόλων περιγράφουν,

μνημονεύοντας την φυγάδευση 

του Αποστόλου των Εθνών Παύλου 

από την πόλη αυτή , 

αφού με την χρήση σπυρίδος, 

ήν δε η σπυρίς κοφίνι πλεκτό 

για μεταφορά τροφίμων ή πάλιν αλιευτικό εργαλείο , 

εις άγραν ιχθύων, 

όπως ο ανεκτίμητος Ηρόδοτος,

ήδη από τον πέμπτο αιώνα προ Χριστού 

μας ενημερώνει, γιά την σπυρίδα, 

στην Τερψιχόρη των Ιστοριών του,

το λοιπόν, στις Πράξεις

οι Χριστιανοί της Δαμασκού

«χαλάσαντες εν σπυρίδι»

έβαλαν τον Παύλο σε ένα ψαροκόφινο και 

«καθήκαν διά του τείχους»

τον κατέβασαν με σκοινιά από το τείχος 

της Δαμασκού 

λένε οι Πράξεις στο Θ’ κεφάλαιο, 

αφού 

«συνεβουλεύσαντο οι Ιουδαίοι ανελείν αυτόν»

είχαν αποφασίσει οι Ιουδαίοι να τον σκοτώσουν

καθώς τον θεωρούσαν αποστάτη 

της πατρώας πίστεως 

μη ειδότες τα θαυμάσια γεγονότα τα της κλήσεως, 

δεν γνώριζαν δηλαδή , ούτε το έμαθαν ακόμη ,

ότι « εν τω πορεύεσθαι εγένετο αυτόν 

εγγίζειν τη Δαμασκώ 

εξαίφνης περιήστραψεν αυτόν φώς από του ουρανού»

και γιαυτό τούτοι 

«παρετήρουν τε τας πύλας ημέρας τε και νυκτός όπως αυτόν ανέλωσι» !

Είναι η αρχή μιάς λαμπρής διαδρομής, 

ο διώκτης Σαύλος προσωπική λαβών, 

έξω από την Δαμασκό , κλήση 

«φώς και γαρ αυτόν περιήστραψεν 

από του ουρανού» 

μεταστρέφεται και αναδεικνύεται 

σε Πρωτοκορυφαίο Απόστολο

ούτως ώστε ο Παύλος κήρυκας των Εθνών 

και ιδρυτής γίνεται Εκκλησιών, 

στην Ελληνίδα γλώσσα καταλιπών 

τα εμπνευσμένα, Θεαρχίω Πνεύματι, κείμενά του.

Μήτρα αρχαία η Δαμασκός, 

στους πρόποδες του όρους Ερμών, που μνημονεύει εν ψαλμούς ο Προφητάναξ Δαβίδ,

«Θαβώρ και Ερμών εν τω ονόματί Σου 

αγαλλιάσονται» 

τω όντι μήτηρ Πόλις η Δαμασκός, 

στην οποία οφείλουμε την αξεπέραστη πέννα

του μέγιστου ποιητή της Ελληνίδας γλώσσας

των μετά τον Χριστόν χρόνων,

Ιωάννης και γαρ ο εκ Δαμασκού , 

ενώ η πατρίδα του έχει καταληφθεί

από τους μουσουλμάνους, 

Θείων Πνεύματι μουσουργεί, 

ομού και ο έτερος μεγάλος 

Κοσμάς ο Επίσκοπος Μαιουμά, 

των οποίων τα μελουργημένα άσματα , 

ψάλλουμε εν Εκκλησίαις, εις αιώνας,

να , σε λίγες ημέρες, χαρμοσύνως,

τους του Δαμασκηνού στίχους, 

πάλιν θα άσουμε,

εις υπαντήν του Λόγου που γίνεται Σάρξ,

εν τυμπάνω και χορώ,

«Έσωσεν Λαόν θαυματουργών Δεσπότης

υγρόν θαλάσσης κύμα χερσώσας πάλαι…»

ποίηση στην Αττική διάλεκτο, χίλιους τόσους χρόνους μετά τον Αισχύλο και τον Σοφοκλή, 

στίχους στην Ομηρική διάλεκτο χίλιους πεντακόσιους χρόνους μετά την Ιλιάδα, 

Δαμασκηνός ο Ιωάννης, 

στην Λαύρα του Αγίου Σάββα εν ερήμω,

Α ! πιό Έλληνας αυτός απ’ τους Έλληνες , 

ακρώρεια της Ποίησης, 

ξαναβουτά την κάλαμο στην μελάνη , 

«Ήνεγκε γαστήρ ηγιασμένη Λόγον

σαφώς αφλέκτω ζωγραφουμένη βάτω,

μιγέντα μορφήν …»

τα μεγαλεία της ενανθρωπίσεως για να περιγράψει, 

τον αστέρα θωρώντας δεικνύοντα,

«έδειξε αστήρ τον προ ηλίου Λόγον …

σαφώς πενιχρόν εις σπέος τον συμπαθή

Σε σπαργάνοις ειλικτόν …» !

Η Δαμασκός , έτι και έτι 

μήτρα Λαών και Πολιτισμών,

στο προσκήνιο γεωπολιτικών 

και γεωστρατηγικών εξελίξεων, 

από ανανήψαντες ( τζιχαντιστές καταληφθείσα, 

έδρα προς τοις άλλοις 

του παλαίφατου της Αντιοχείας Πατριαρχείου, 

αδαείς τινές αναφέρονται σε Άραβες χριστιανούς, 

κανείς από τους Χριστιανούς δεν είναι Άραβας, 

αρχαίοι Ρωμιοί είναι όλοι τους , 

χίλιους πεντακόσιους χρόνους κρατάνε 

την Πίστη τους, 

την δική μας έγνοια έχουν ανάγκη , 

την δική μας στήριξη,

σε τούτους τους χαλεπούς καιρούς, 

στη Δαμασκό και στο Χαλέπι , 

Λαός κι οι της Εκκλησίας , 

η Ελλάδα συντεταγμένη 

ως Πολιτεία την άμεση φροντίδα, 

το ενδιαφέρον να εκφράζουμε στα διεθνή φόρα 

κι επί τόπου 

για τούτους που επιμένουν κι αντιστέκονται 

στους αρχαίους αυτούς τόπους 

μέχρι της σήμερον !

Την έγνοια μας , αδέρφια, καθώς , 

οι Μάγοι εκ της Περσίδος

πάλιν , από την Συρία θα διέλθουν,

όπως κάθε χρόνο , 

για να φθάσουν στην Βηθλεέμ 

της καρδιάς μας ! 

Με το καλό 

η πανήγυρις των Χριστουγέννων !

ΥΓ 

Ας ασχοληθούμε εμείς με τα «μικρά», 

με τους της Εκκλησίας της Αντιοχείας, 

αυτής της περιφανούς πόλεως που έχτισαν οι Σελευκίδες, του Μεγαλέξανδρου οι διάδοχοι, 

αφού με τα σοφά και μεγάλα του κόσμου 

και τα της Μέσης Ανατολής 

μύριοι αναλυτές της διεθνούς πολιτικής

στα τηλεπαράθυρά μας φωτίζουν !

Όμως, αδέρφια, όποιος παραθεωρεί 

τις θεμελιακές συνιστώσες ενός προβλήματος,

θυμηθείτε το, συνήθως ξαστοχεί !