(Του Μάρκου Μπόλαρη)

Η έρημος !

Άνυδρος τόπος !

Κι ούτε κλαρί , ουδέ φύλλο !

Κάτι αγκάθια , ξεράγκαθα, μιά ακακία η σαγιάλ,

κι άμα ανθίζει, ένα έμορφο ψιλό κίτρινο λουλουδάκι 

σε ταξιανθίες κάνει,

να ομορφαίνει ο τόπος,

μα τ’ αγκάθια, αγκάθια, να προστατεύουνε

το θάμνο, το δεντρό από τ’ αγριοκάτσικα 

και τις καμήλες …

Η έρημος ! 

Τούτες τις μέρες,

Κυριακή Δ’ των Νηστειών,

γυρίζει ο νούς σε παρθένους τόπους,

Ιωάννου της Κλίμακος,

υπογραμμίζει σήμερα ο συναξαριστής,

Ιωάννου της ερήμου του Σινά,

Ρωμιού γεννημένου στη Συρία τον στ’ αιώνα,

που γαλουχήθηκε από τα νάματα 

της σκληρότητας και της ωραιότητας

της ερήμου, 

στις υπώρειες του Θεοβαδίστου Όρους Σινά,

τις κατασκηνώσει εν όρει αγίω σου,

αυτού που απασχόλησε ευαρέστως

την Εκκλησία του Χριστού

με το σύγγραμμά του 

την Κλίμακα ,

και συνεχίζει ν’ απασχολεί την επιστήμη 

της ψυχολογίας άμα τε και της ψυχιατρικής

στα Πανεπιστήμια της Αμερικής 

κι εις Ευρώπας, 

και πού, μα πού την βρήκε ετούτος την σοφία, 

ένα καλογέρι στην Σιναίτικη έρημο,

αδέρφια, είναι εξαίσιον θέαμα 

μιά ανατολή στην έρημο,

τούτος που δεν το βίωσε καλόν είναι να το βιώσει,

μέσα από χαράκια και βουνοκορφές, 

γυμνές , κατάγυμνες κορφές, 

μέσα από άμμο λογιώ λογιώ , εδώ ξανθιά 

πιό εκεί κοκκινωπή, εδώ μολυβένια ή και κίτρινη 

του θειαφιού 

τα πετρώματα ανάλογα που αποσαθρώνονται,

έρημος χθαμαλή, έρημος σε λόφους και λοφοσειρές,

έρημος, αμμούδες, βράχοι ριζιμιοί και χαράκια, 

έρημος στα όρη και σε οροσειρές ,

τούτη η διαφορά θερμοκρασίας,

από την κορύφωση του μεσημεριού,

να ο ήλιος στη μεσημβρία πάνω 

στη Θεοβάδιστη κορυφή, 

νάτο πηκτό το σκότος στο ναδίρ του μεσονυκτίου,

έρημος , κι ένα γύρω χρώματα,

το μολυβί και το κίτρινο, το κόκκινο, το γκριζωπό,

το βαθυπράσινο και το καφετί, το πορτοκαλί 

και το γκρίζο,

σηκώνεται ο άνεμος και στροβιλίζει άμμο 

και χρώματα, 

θέαμα που αποσβολώνει, 

κι ο ήλιος την ανατολή, πάνω από χαράκια λαμπρός

και τις υψηλές κορφές,

τις θεοβάδιστες, 

θαρρείς πώς το πρώτον ανατέλλει,

θαρρείς πως κάθε πρωί ξαναγεννιέται απ’ αρχής

ο κόσμος , ως κόσμημα,

άφωνος, έκπληκτος, αδαής ο θεατής,

την δημιουργία που ξαναδημιουργείται πάλιν,

μπροστά στα μάτια του,

χρώματα της άμμος, της πέτρας, της έρημος,

κι ο Ιωάννης της Κλίμακος εκεί,

της ερήμου πολίτης 

στα χνάρια του Μωϋσή,

στο Μοναστήρι του Ιουστινιανού του Βασιλέως 

των Ρωμαίων , κι εκεί πρόφταξε,

όχι μόνον την Αγιά Σοφιά,

μα και στην έρημο, 

το Μοναστήρι του Χριστού ανοικοδόμησε,

του Άσαρκου Λόγου,

που φανερώθηκε στον Μωϋσή,

την Μονή της Αγιά Αικατερίνης,

εκεί , μέσα σ’ ανατολές ωραιότητος,

εκεί , φωτισμένος από μενεξεδένια δειλινά,

στην μονότητα της έρημος,

μονός μόνω Θεώ, 

το άλλο Φώς εδίωξε , όχι το φώς της κτίσης,

ουκ ελάτρευσαν και γαρ την κτίση

αλλά τον Κτίσαντα, 

το Φώς του Θαβώρ ο Ιωάννης στην έρημο,

Φώς Χριστού φαίνει πάσι,

Άκτιστο Φώς , 

καρπός πολύχρονης περιπλάνησης στην έρημο,

την του Σινά και την έσω,

την Γή της Επαγγελίας ζητώντας,

μην πλανηθείτε, 

ουκ έχωμεν ώδε μέλλουσαν Πόλιν,

ο Ιωάννης φωτεινός της ερήμου βλαστός

και εν σώματι άγγελος,

άρρητα ρήματα μας φανέρωσε στα τριάντα κεφάλαια 

μιάς ουρανοδρόμου κλίμακας,

ο της Κλίμακας Ιωάννης,

τούτος που δεν αρκέστηκε στην ομορφιά της έρημος

τούτος που δεν θαμπώθηκε από την καθημερινή θεσπέσια αναδημιουργία

της Κτίσης ως κόσμου,

μιά Κλίμακα μας κατέλιπε , ως επιστολή 

στον Καθηγούμενο Ιωάννη, προεστώτα 

του Μετοχίου της Μονής του Σινά,

ένα μετόχι στο ακρογιάλι της Ερυθράς Θαλάσσης στην Ραιθώ, μετόχι κι αρσανάς εν ταυτώ,

μετόχι ανάμεσα στην Ασία και στην Αφρική , 

ένα μετόχι από το οποίο τα καράβια της Μονής 

του Σινά σηκώναν πανιά για την Αιθιοπία 

και την Αραπιά, γιά την Περσία και την Ίντια,

στις θάλασσες εκείνες, την Ερυθρά και την Αραβική , τον Ινδικό ωκεανό και τον Περσικό κόλπο,

στις θάλασσες που πρώτος των Ελλήνων 

του Μεγαλέξανδρου ο ναύαρχος, ο Νέαρχος, έπλευσε, κι από τους χρόνους τους παλιούς,

μιά έμορφη Ρωμέικη εκκλησιά στης Καλκούτας

το πολυσύχναστο κέντρο στέκεται,

είναι παράξενα της Ίντιας τα φανάρια

και καθώς λένε δεν τα βλέπεις με το πρώτο,

εκεί στη Ραιθώ ίσαμε τις μέρες μας αρχαίο ένα φοινικόδασος στ’ ακρογιάλι κοντά, εκεί,

ένα κείμενο , της ερήμου καταστάλαγμα,

διά χειρός Ιωάννου Σιναίτου της Κλίμακος,

ως γέφυρα, γέφυρα μετάγουσα

τους από γής εις ουρανόν, 

σπάνιο το μέλι της ερήμου,

πολύμοχθος η εργασία, 

των ολίγων η μέθεξις,

των εκλεκτών,

ο Θεός, λέει, είναι η απέραντη αγάπη 

κι όποιος τον Θεό να περιγράψει επιχειρεί

σαν τον ανίδεο μοιάζει που στο σκοτάδι πασχίζει

της άμετρης της άβυσσος την άμμο 

να ξεκουκίσει, 

της έρημος, ο Ιωάννης, της ανελέητης ανθός, 

ακριβός, πολυτίμητος καρπός,

ανθηφορίας μυστικής,

καρποφορίας αιωνίου !

Της ευωδίας των ψιλών κίτρινων 

ανθέων σε ταξιανθίες της σιναίτικης ερήμου 

μέτοχοι γενόμενοι και ημείς στην έρημο τεσσαρακοντεύοντες 

των πόλεων !

Με το καλό η Πασχαλιά !

Λαμπρή νά ‘ναι !