Μέσα σε συγκινησιακή φόρτιση πραγματοποιήθηκε και η φετινή εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Λιτόχωρο, το πρωί της Κυριακής 30 Μαρτίου 2025, στο πλαίσιο της 79ης επετείου που τιμάται κάθε χρόνο στην «πόλη των Θεών» με αφορμή τα πρώτα θύματα του 3ου εμφύλιου σπαραγμού ο οποίος έλαβε χώρα κατά την τετραετία 1946 – 1949 στην Ελλάδα.
Οι φετινές εκδηλώσεις ξεκίνησαν, όπως κάθε χρόνο, με τη συμμετοχή συγγενών των νεκρών, πολιτών αλλά και αρκετών αποστράτων από διάφορες περιοχές της Χώρας, στη Θεία Λειτουργία και στο Ιερό Μνημόσυνο που τελέστηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Λιτοχώρου, υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των κεκοιμημένων 9 Χωροφυλάκων, τριών Στρατιωτών αλλά και της Μπουλιώς Κόλπη – Λαλουμίχου.
Στη συνέχεια, έγινε μετάβαση στο Ηρώο, όπου τελέστηκε Τρισάγιο στη μνήμη των δεκατριών νεκρών. Επίσης, οι συμμετέχοντες έψαλαν και το «τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια», ύμνο που είναι αφιερωμένος στην Παναγία.
Στην εκδήλωση, μπροστά στο μνημείο του Λιτοχώρου, συμμετείχαν ο τ. Βουλευτής Πιερίας, Νικόλαος Κάκκαλος, ο Αντιστράτηγος της Ελληνικής Αστυνομίας, Ευστράτιος Κυριακάκης, κάτοικοι του Λιτοχώρου και ευρύτερα της Πιερίας, καθώς επίσης και εκπρόσωποι των Συνδέσμων Αποστράτων Σωμάτων Ασφαλείας, της Αστυνομίας και του Στρατού, από διάφορες περιοχές της Χώρας. Τους ευχαριστούμε θερμά.
Μετά την τέλεση του Τρισάγιου, ακολούθησε χαιρετισμός από τον Πρόεδρο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αποστράτων Σωμάτων Ασφαλείας (ΠΟΑΣΑ), Υποστράτηγο Δημήτριο Μπέττα, αλλά και χαιρετισμός από το μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού, Αντιστράτηγο Ελληνικής Αστυνομίας Χαράλαμπο Μινόπετρα.
Ομιλία του μοναδικού επιζώντος στη μάχη του παραρτήματος Χωροφυλακής Λιτοχώρου.
Στη συνέχεια, στο βήμα ανέβηκε ο κ. Γιάννης Διαμαντής, Πρόεδρος του Συνδέσμου Αποστράτων Σωμάτων Ασφαλείας Ν. Τρικάλων ως εκπρόσωπος του κ. Νικολάου Παπακωνσταντίνου, ο οποίος είναι ο μοναδικός επιζών του Αποσπάσματος Χωροφυλακής, στη μάχη του Λιτοχώρου. Ο κ. Διαμαντής διάβασε μήνυμα του μοναδικού επιζώντος της μάχης του Λιτοχώρου, επειδή ο ήρωας Νικόλαος Παπακωνσταντίνου είναι πια 104 ετών και δεν μπορεί πλέον να ταξιδεύει από τα Τρίκαλα στο Λιτόχωρο.
Η κεντρική ομιλία της εκδήλωσης εκφωνήθηκε από τον Πρόεδρο του Συνδέσμου Αποστράτων Σωμάτων Ασφαλείας Ν.Πιερίας, κ. Γεωργιάδη Γεώργιο, με την συμμετοχή της κ. Τριανταφυλλιάς Τριανταφύλλου, η οποία αναφέρθηκε σε ελάχιστες πτυχές από το ιστορικό της ημέρας και, βασικά, επικεντρώθηκε στις εκδηλώσεις που γίνονται κάθε φορά στο Λιτόχωρο.
Επίσης, αναφέρθηκε στο πρόσωπο του Λιτοχωρίτη τ. Βουλευτή Πιερίας, Νίκου Κάκαλου, που ήταν εκείνος ο οποίος, πριν από 30 χρόνια, αντέδρασε στην κυβερνητική προσπάθεια να σταματήσουν να γίνονται οι εκδηλώσεις τιμής των αγωνιστών της Πατρίδας, στο Λιτόχωρο. Και τα κατάφερε. Ο Νίκος Κάκαλος είναι ο τ. Βουλευτής στον οποίο οφείλεται η συνέχιση των εκδηλώσεων αυτών, μέχρι σήμερα.
Τέλος, η κ. Τριανταφύλλου αναφέρθηκε και στο πρόσωπο της Ευαγγελίας (Μπουλιώς) Κόλπη – Λαλουμίχου, δεδομένου ότι είναι δισέγγονη της Εθνομάρτυρος, που άφησε την τελευταία της πνοή στο κτίριο του Μεταβατικού Αποσπάσματος Χωροφυλακής Λιτοχώρου.
ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ : Η επίθεση στο Λιτόχωρο είχε αποφασιστεί από τη 2η Ολομέλεια του τότε ΚΚΕ!
Αιδεσιμότατε, Υποστράτηγε Πρόεδρε της Π.Ο.Α.Σ.Α κ. Δημήτρη Μπέττα, Αντιστράτηγε εκπρόσωπε του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΑΑΣ κ. Χαράλαμπε Μινόπετρα. Αξιότιμοι Αντιπρόεδροι της Π.Ο.Α.Σ.Α κύριοι Βοργιά Κωνσταντίνε και Αναστασιάδη Γεώργιε. Αγαπητοί συγγενείς των θυμάτων, κυρίες και κύριοι, αγαπητοί συνάδελφοι.
Για άλλη μια χρονιά συγκεντρωθήκαμε με ευλάβεια στα ιερά και αιματοβαμμένα χώματα του Λιτοχώρου, για να τιμήσουμε την μνήμη των τραγικών θυμάτων της 30ης προς 31η Μαρτίου 1946, όπου υπήρξε η απαρχή των δεινών του ελληνικού λαού στην νεότερη ιστορία μας.
Την στιγμή που τα έθνη γιόρταζαν την λήξη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, στην χώρα μας επιβλήθηκε ο αδελφοκτόνος πόλεμο από το ΚΚΕ. Προτίμησε να απέχει από τις εκλογές, και ξεκίνησε τον ανελέητο πόλεμο κατά της μητέρας Πατρίδας. Πέρασαν 79 χρόνια αλλά η μνήμη και η τιμή προς τα θύματα είναι ανάγκη να συνεχισθεί. Το μνημόσυνο που έγινε σήμερα, και επαναλαμβάνεται ανελλιπώς τα τελευταία 79 χρόνια, είναι αναγνώριση στην αθωότητα τους και στον άδικο θάνατό τους. Εξ άλλου η ιστορία απέδειξε ότι οι νεκροί του Λιτόχωρου, όπως και όλοι οι πατριώτες που έχασαν την ζωή τους την περίοδο 1946-49 αντιδρώντας στους κομμουνιστές και αρνούμενοι να υποταχθούν, είχαν δίκιο. Ο κομμουνισμός κατέρρευσε με πάταγο παντού στην Ευρώπη. Δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για την πατρίδα μας, που βλέπουμε τους κομμουνιστές να εορτάζουν τις επιθέσεις τους εναντίον της και να ανεγείρουν μνημεία και ανδριάντες στους θύτες εγκλημάτων.
Η απόφαση για την ένοπλη σύγκρουση έγινε εφικτή ακριβώς από την ενδυνάμωση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ με στρατιωτικό εξοπλισμό και οργάνωση των δυνάμεών του σε μεγέθη σωμάτων στρατού, με υποστήριξη σε στρατιωτικό υλικό και εκπαίδευση με την Αλβανία την Γιουγκοσλαβία και την Σοβιετική Ένωση… Είχε πλέον ωριμάσει στρατιωτικά έχοντας δημιουργήσει μεγάλες στρατιωτικές μονάδες με τον ανάλογο εξοπλισμό αλλά και εμπειρία .
Ο τραγικός απολογισμός του αδελφοκτόνου πολέμου είναι 58.000 νεκροί, 28.000 θύματα του παιδομαζώματος,750.000 εσωτερικοί πρόσφυγες, απώλεια 10 ετών από την ανοικοδόμηση και υλικές ζημίες δισεκατομμυρίων δραχμών. Δηλαδή μια δεύτερη τρισχειρότερη κατοχή όπου ο ελληνισμός, κυρίες και κύριοι, έχυσε πολλαπλάσιο αίμα στον αγώνα του κατά του κομουνισμού.
Οι κομμουνιστές δια του ΕΑΜ ΕΛΑΣ διέλυσαν αργά και μεθοδικά όλες τις εθνικές αντιστασιακές οργανώσεις για να έχουν το μονοπώλιο και έτοιμη την ευκαιρία υφαρπαγής της εξουσίας και από τα μισά του 1943 είχε διαφανεί ξεκάθαρα, ότι το ΕΑΜ ΕΛΑΣ ουδόλως ενδιαφέρον είχε για την απελευθέρωση της χώρας, η οποία ήταν πλέον θέμα χρόνου για να πραγματοποιηθεί, παρά για την υφαρπαγή της εξουσίας και την δια της βίας μεταβολή του πολιτεύματος από Βασιλική Δημοκρατία σε Λαϊκή Δημοκρατία, δορυφόρο της Σοβιετικής Ένωσης.
Το ΚΚΕ στις 18 Απριλίου 1944,συγκροτεί το πρώτο υπουργικό συμβούλιο, της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης (ΠΔΚ) δηλαδή την Κυβέρνηση του Βουνού που δημιουργήθηκε προς αυτόν τον σκοπό στην Βίνιανη ένα ορεινό χωριό της Ευρυτανίας. Και απαρτιζόταν από ανώτερα στελέχη του κόμματος. Στελέχη, που ο Λεωνίδας Κύρκος χαρακτήρισε ως γελοίους ανθρώπους και περιτρίμματα χωρίς καμία προπαίδεια.
Επιδίωξή τους ήταν η αναγνώριση της Κυβέρνησης του Βουνού από τις νεοσύστατες Λαϊκές Δημοκρατίες. Παρά, όμως, τη συστηματική του προσπάθεια, το ΚΚΕ απέτυχε σε αυτόν του το στόχο. Οι διεθνείς πολιτικές συνθήκες δεν επέτρεψαν την αναγνώρισή της ούτε καν από τις χώρες του Σοσιαλιστικού Στρατοπέδου.
Αμέσως μετά την απελευθέρωση και τα Δεκεμβριανά, υπεγράφη η Συμφωνία της Βάρκιζας, που προέβλεπε την διάλυση του ΕΑΜ ΕΛΑΣ και την παράδοση του οπλισμού του.
Δυστυχώς για Πατρίδα και τον ελληνικό λαό, οι κομμουνιστές τη συμφωνία αυτή την είδαν ως ανάπαυλα και τακτικό ελιγμό, κρύβοντας πιο πολλά και τα καλύτερα όπλα.
Στις 12 Φεβρουάριου του 1946 αποφάσισαν να θέσουν τέρμα στην ανάπαυλα, κατά την 2η Ολομέλεια του ΚΚΕ όπου και αποφασίστηκε και η αποχή από τις επερχόμενες εκλογές και η ένοπλη σύγκρουση με τις κυβερνητικές δυνάμεις. Και η αρχή της Ανταρσίας τους έγινε εδώ, στο Λιτόχωρο, το βράδυ των εκλογών, στις 30 προς 31 Μαρτίου 1946.
Η εντολή του ίδιου του Ζαχαριάδη δόθηκε στον Μάρκο Βαφειάδη και εκείνος επέλεξε το Λιτόχωρο προκειμένου όπως έγραψε «…να δοθεί ένα σκληρό μάθημα σε ομάδα «ταγματασφαλιτών» που τρομοκρατούσε την περιοχή του Λιτοχώρου.
Ουδέν ψευδέστερον τούτου. Άλλος ένας μύθος της αριστεράς.
Ο ελληνικός λαός βρέθηκε ξαφνικά αντιμέτωπος με έναν τριπλό συνασπισμό δυνάμεων λαϊκών δημοκρατιών, ήτοι της Αλβανίας, Γιουγκοσλαβίας και Σοβιετικής Ένωσης.
Η Βάρκιζα ήταν η ευκαιρία για ανασύνταξη και αναδιοργάνωση του Δημοκρατικού Στρατού. Ένα σύννεφο στα μάτια της αστικής τάξης. Ποτέ δεν κατέθεσαν τα όπλα.
Από την επίθεση στο κτήριο που βρισκόταν το Μεταβατικό Απόσπασμα των 10 χωροφυλάκων, στο οποίο επίσης έβαλαν φωτιά οι κομμουνιστές, σκοτώθηκαν οι 9 εξ αυτών και ένας επέζησε τραυματισμένος αφού προσποιήθηκε ότι ήταν νεκρός. Ήταν ο Παπακωνσταντίνου Νίκος, ο ήρωας μας! Ο ζωντανός μας θρύλος . Μαζί με τους χωροφύλακες σκοτώθηκε και η Ευαγγελία Λαλουμίχου, η οποία ήταν καθαρίστρια τον Σταθμό Χωροφυλακής, όπου διέμεναν οι Χωροφύλακες του Μεταβατικού Αποσπάσματος. Μαζί της είχε και την κόρη της Μαρία η οποία και τραυματίσθηκε.
Η σημερινή μέρα, το Ιερό Μνημόσυνο, είναι μια επέτειος που συμβολίζει την πάλη του ελευθέρου πνεύματος κατά του ολοκληρωτισμού. Είναι Πατριωτική έξαρση εθελοθυσίας. Δεν είναι γιορτή μίσους. Δεν είναι κήρυγμα μνησικακίας. Δεν είναι αναμόχλευση γεγονότων ούτε πληγές ανοίγει.
Αγαπητοί συνάδελφοι, συγκεντρωθήκαμε σήμερα στον ιερό αυτόν χώρο από ιερό καθήκον, από μια δυνατή εσωτερική δύναμη καθήκοντος για να αποδώσουμε τις οφειλόμενες τιμές, να κάνουμε το ελάχιστο οφειλόμενο μας σε αυτούς που έπεσαν για τα ιδανικά και της αξίες του έθνους και είναι τιμή μας που υπηρετήσαμε στα Σώματα Ασφάλειας.
Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί φίλοι.
Η ιστορική αλήθεια δεν κρύβεται δεν παραφράζεται και δεν λοβοτομείται. Η Εθνική συμφιλίωση την οποίαν σήμερα βιώνουμε και αποτελεί συνδετικό κρίκο της κοινωνίας έγινε εφικτή μέσα από τα μεγάλα ψυχικά αποθέματα του ελληνικού λαού.
Ωστόσο, είναι ανάγκη να τονίσουμε ότι η λήθη δεν αποτελεί προϋπόθεση για την εθνική συμφιλίωση. Δεν θέλουμε να ξεχάσουμε, όχι βέβαια για να μισιούμαστε, αλλά για να θυμόμαστε τα πραγματικά γεγονότα, για να θυμόμαστε ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που οδήγησαν μια μερίδα Ελλήνων να επιτεθούν εναντίον άλλων Ελλήνων. Δεν θέλουμε να ξεχάσουμε εκείνα τα γεγονότα, ώστε να μην επαναλάβουν ποτέ οι Έλληνες έναν αδελφοκτόνο εμφύλιο.
Γι’ αυτό εμείς λέμε και βροντοφωνάζουμε: Ποτέ ξανά αδελφοκτόνος πόλεμος!
Κυρίες και κύριοι, συγγενείς των νεκρών, όσοι είμαστε σήμερα εδώ, 79 χρόνια μετά τη δολοφονική επίθεση των κομμουνιστών ανταρτών, τιμούμε τη μνήμη των ηρώων μας και της Εθνομάρτυρος που έχασαν άδικα τη ζωή τους. Τιμούμε αυτά τα 12 παλικάρια κάθε χρόνο, και κάθε χρόνο τέτοια μέρα ανανεώνουμε την υπόσχεσή μας ότι θα τους θυμόμαστε για πάντα, έχοντας τη βεβαιότητα ότι είναι ξεχωριστοί Έλληνες, είναι Αιώνιοι, γιατί έπεσαν για την Πατρίδα.
Αιωνία τους η Μνήμη!
Κυρίες και κύριοι, τον περασμένο Ιούνιο και συγκεκριμένα στις 7 Ιουνίου 2024, χρόνο χάσαμε τον πρόεδρο μας, Αδαμόπουλο Δημήτρη, έναν συνάδελφο με ανήσυχο πνεύμα, με κοινωνική ενσυναίσθηση και συναντίληψη.
Ιστορικός ερευνητής, που με υπομονή και επιμονή ανάλωσε τον χρόνο του για την ανάδειξη της ιστορικής αλήθειας των τραγικών γεγονότων και την ανεύρεση των συγγενών των ηρώων μας.
Ο Δημήτρης Αδαμόπουλος ζούσε για τους συνάδελφους του, τον Σύνδεσμο μας και ανέδειξε αυτόν σε περίοπτη θέση μέσα από δραστηριότητες και προτάσεις τόσο σε κοινωνικά όσο και σε ζητήματα τάξης και ασφάλειας.
Επίσης, πλήρης ημερών σε ηλικία 100 ετών έφυγε την 5 Δεκεμβρίου 2024 ο αγαπημένος μας φίλος, ο Σεραφείμ Αθανασίου, στον Βόλο. Υπήρξε συμμαθητής του Σακκά Αριστείδη, του Κλάτζου Γεωργίου και των εξαδέλφων Ευαγγελίδη Γεωργίου του Κων/νου και Ευαγγελίδη Γεωργίου του Σταύρου. Μια εξέχουσα προσωπικότητα του Βόλου με πλούσιο συγγραφικό έργο, υπηρετώντας την Ελληνική Αστυνομία άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της καλοσύνης και της εντιμότητας και ο σεβασμός που ενέπνεε στην κοινωνική και επαγγελματική ζωή ήταν πέρα από τα όρια της Μαγνησίας.
Αιωνία τους η μνήμη. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει.
Για το Διοικητικό Συμβούλιο
Ο Πρόεδρος Η Γενική Γραμματέας
Γεωργιάδης Γεώργιος Μπατάλα Αναστασία
