Ο Πρωθυπουργός επισκέφθηκε το Υπουργείο Οικονομικών και έδωσε μια σαφή υπόσχεση: ήρθε η ώρα η οικονομική ανάπτυξη να γίνει αισθητή από τους πολίτες.
Η δήλωση αυτή θα μπορούσε εύκολα να μεταφραστεί ως δέσμευση για αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος, είτε μέσω της αύξησης των μισθών είτε μέσω της μείωσης της φορολογίας.
Η κυβερνητική πρόθεση φαίνεται να κινείται και προς τις δύο κατευθύνσεις.
Ωστόσο, ανεξαρτήτως στόχου και τρόπου υλοποίησης, εκτιμώ ότι τα μέτρα αυτά δεν μπορούν να εφαρμοστούν σε τέτοια έκταση που να επιφέρουν ουσιαστική οικονομική ανακούφιση.
Η πλειονότητα των εργαζομένων, καθώς και των πολύ μικρών, μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, βιώνει συνθήκες οικονομικής ασφυξίας. Για να υπάρξει πραγματική αποσυμπίεση, απαιτούνται γενναίες αποφάσεις, όχι επικοινωνιακού χαρακτήρα φοροελαφρύνσεις που λειτουργούν ως τηλεοπτικές δικαιολογίες του τύπου «μειώσαμε 1% τις ασφαλιστικές εισφορές».
Ο πρώην Υπουργός Οικονομικών, κ. Χατζηδάκης, έχει εκφράσει έντονη αντίθεση στη μείωση φόρων, υποστηρίζοντας ότι η μείωση του ΦΠΑ δεν θα μετακυληθεί στους καταναλωτές, αλλά θα απορροφηθεί από τους κερδοσκόπους. Μια τέτοια θέση, ωστόσο, υποδηλώνει είτε αδυναμία είτε απροθυμία ελέγχου της κερδοσκοπίας.
Παράλληλα, η κυβέρνηση, αν όχι με τη συνενοχή της, σίγουρα με την ανοχή της, επιτρέπει σε ολιγοπωλιακές πρακτικές και καρτέλ να λειτουργούν ανεξέλεγκτα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν έχουν γίνει ουσιαστικές παρεμβάσεις στον έλεγχο των χρεώσεων σε βασικούς τομείς, όπως οι τηλεπικοινωνίες, οι ακτοπλοϊκές μεταφορές, οι μεγάλες αλυσίδες λιανικής και οι υπηρεσίες υγείας.
Η αδράνεια αυτή μπορεί να αποδοθεί είτε σε αδυναμία παρέμβασης είτε σε πολιτική επιλογή εξυπηρέτησης συγκεκριμένων συμφερόντων.
Ας δούμε, όμως, τις λύσεις. Σύμφωνα με τα στοιχεία της οικονομικής έκθεσης του κράτους, στα δημόσια ταμεία υπάρχουν 47 δισ. ευρώ, ενώ οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου προς επιχειρήσεις και πολίτες ανέρχονται σε 3,4 δισ. ευρώ. Γιατί, λοιπόν, δεν προχωρά η άμεση αποπληρωμή τους;
Μια τέτοια κίνηση θα αποκαθιστούσε τη νομιμότητα, θα ενίσχυε την εμπιστοσύνη στην οικονομία και θα τόνωνε τη ρευστότητα, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη.
Επιπλέον, η μείωση του ΦΠΑ σε κατηγορίες όπου ο έλεγχος μπορεί να είναι άμεσος –όπως το ηλεκτρικό ρεύμα, το φυσικό αέριο, τα καύσιμα και η εστίαση, ιδίως μετά τη διασύνδεση των ταμειακών συστημάτων– θα μπορούσε να οδηγήσει σε σημαντική μείωση του κόστους ζωής για τα νοικοκυριά.
Αντίστοιχα, η κατάργηση ή μείωση των επιπλέον τελών και φόρων που επιβαρύνουν τους λογαριασμούς ρεύματος θα είχε άμεσο θετικό αντίκτυπο.
Σε μια εποχή όπου οι περισσότεροι πολίτες πληρώνουν 30 ευρώ μηνιαίως για συνδρομητικές τηλεοπτικές υπηρεσίες, τίθεται το ερώτημα αν η υποχρεωτική χρηματοδότηση της ΕΡΤ μέσω του λογαριασμού του ρεύματος είναι ακόμα δικαιολογημένη.
Είναι εύλογο, στο πλαίσιο μιας ελεύθερης οικονομίας, κάθε νοικοκυριό να έχει τη δυνατότητα να επιλέγει πού θα κατευθύνει τις δαπάνες του.
Το κρίσιμο ζητούμενο, λοιπόν, δεν είναι οι αποσπασματικές παρεμβάσεις, αλλά η χάραξη μιας ολοκληρωμένης οικονομικής πολιτικής που θα αποκαταστήσει τη σταθερότητα, θα στηρίξει την επιχειρηματικότητα και θα δημιουργήσει πραγματικές προϋποθέσεις ευημερίας για τους πολίτες.
